Easy-to-dictate, hard-to-enact insights about marriage.

10 Hard Truths About Marriage

Easy-to-dictate, hard-to-enact insights about marriage.


A close friend got married last week, and in the build-up to her wedding I compiled a few hard truths from the trenches. I'd rank them in the "easy to note; hard to enact" category of human endeavor.
#1 There will be one disagreement in your marriage that will never be resolved--and you will never agree on what it is! The earlier you identify and accept it, the better. Encourage your partner to do the same with his or her complaint.

#2 You can only change yourself. This is as intellectually obvious as it is emotionally challenging. Important to remember when struggling with #1.

#3 Be stoic about your own (no doubt herculean) efforts. If you want it done, do it and don't expect praise. Yes, I am unfortunately thinking specifically of housework here. Reframe the task(s) as maintenance and improvement you do for yourself alone. This helps, because the corollary (3b) is: Don't expect anyone else to notice what you do. For all intents and purposes, you are doing it for yourself!

#4 You chose each other. Your spouse is the only family member you will ever select. Because it is a self-directed relationship, you will evolve together in a way no other intimate relationship can. This can be exhilarating, as when you establish new traditions and a new familial baseline. It can also be frustrating and scary: No roadmap, and the prospect of "de-selection" in the offing, however abstractly.

#5 Life necessitates trade-offs, your relationship and partner included. The qualities that frustrate you are intimately connected to the qualities you love.

#6 The social fabric of marriage is lovely, but it is not what marriage is about. The diamond rock, the social approval, the identity as a huband or wife.... these facets matter but they are a distant second to the intrinsic connection between the two of you.

#7 The outside world sees mainly these secondary characteristics (#6), and is therefore apt to misjudge your relationship. Ignore their judgments.

#8 A good relationship is made better by adversity. Again, not worth highlighting what can happen in a bad relationship. But I've seen plenty of on-the-fence relationships bump up a notch after challenges.

#9 Take responsibility for your own satisfaction. Keep your partner privy to your goals, dreams and of course frustrations, but do not confuse this with making him or her accountable for these feelings or outcomes. Likewise, help him to realize his own dreams.

#10 Never forget the moment you first connected. The way you felt about one another then, and in the weeks and months after, is a reminder of your potential to connect, no matter how much time has elapsed

You Always Hurt the One You Love

You always hurt the one you love
Published on October 9, 2010

You always hurt the one you love, the one you should not hurt at all;
You always take the sweetest rose, and crush it till the petals fall;
You always break the kindest heart, with a hasty word you can't recall;
So if I broke your heart last night, it's because I love you most of all. (The Mills Brothers)

It is easy to understand why someone who doesn't love another person might break the heart of this person-when we do not love those who love us, we are likely to hurt them. However, the above song refers to hurting the one we do love. How can one both love and hurt the same person?

Lovers can easily hurt the beloved without intending to do so. Because the lovers are so significant to each other, any innocent remark or action can be interpreted in a manner that the other person did not intend and hence be hurtful. For instance, someone might devote a lot of time to her work, thereby neglecting, and inadvertently hurting, her partner. The more time two people spend together, the greater the likelihood that this will occur. Our beloveds hold great significance for us and this makes these people a source of both great happiness and deep sadness; they can bring us great joy, but they can also hurt us deeply.

In situations in which we have nothing of value to lose, we seldom experience disappointment. In love, which involves our happiness and many of our most precious experiences, there is a great deal to lose. Hence, disappointment and frustration, and consequently hurt, are common. It has been said that completely blissful love does not exist. Indeed, in a survey of over 500 lovers, almost all of them assumed that passionate love is a bittersweet experience. Similarly, it has been found that people low in defensiveness have more experiences of love than do highly defensive people. This link suggests that to love is to make oneself vulnerable in ways that enhance the possibility of pain.

These and other considerations indicate how easily you can hurt the one you love without intending to do so. However, the explanation for deliberately hurting the person you love is far more complex. Certainly, one major factor in hurting the beloved deliberately is related to the central role that mutual dependency plays in love.

Mutual dependency may exist in inappropriate proportions: lovers can consider their dependency on the partner to be too great or too little. Hurting the beloved may be one resort, usually the last one, which the lover takes to bring this dependency to its appropriate proportion. Mutual dependency has many advantages, stemming from the fact that two people are joined together in a relationship attempting to increase each other's happiness. However, a sense of independence is also important for people's self-esteem. Indeed, in a study of anger, the most common motive for its generation was to assert authority or independence, or to improve self image. Anger has been perceived as a useful means to strengthen or readjust a relationship.

This type of behavior is frequent in the child-parent relationship: children often hurt parents in order to express their independence. This behavior is also part of romantic love in which mutual dependence may threaten each partner's independence. Sometimes lovers hurt their beloved in order to show their independence. Other times, however, hurting the beloved expresses an opposite wish: the lover's wish for more dependency and attention. Indeed, a common complaint of married women, far more than of married men, is that their partners do not spend enough time with them.

By hurting the beloved, the lover wishes to signal that their mutual relationship, and in particular their mutual dependency, should be modified. Hurting the beloved may be the last alarm bell that warns of the lover's difficulties; it is an extreme measure signaling urgency. If the relationship is strong enough, as the lover wishes it to be, it should sustain this measure. A less extreme and more common measure employed is that of moodiness. Moodiness, which imposes a small cost on the relationship, may function as both an alarm bell and as an assessment device to test the strength of the bond. Love involves a dynamic process of mutual adaptation, but not all adaptive processes are smooth and enjoyable; hurting the beloved is an example in kind.

Another consideration in light of which the lover may sometimes hurt the beloved is related to the lack of indifference in love. Since the lover greatly cares for the beloved and their mutual relationship, the lover cannot be indifferent toward anything that may harm the beloved, their relationship, or the lover's own situation. This lack of indifference toward the beloved may lead the lover to take measures which hurt the other when viewed within a partial perspective, but can be seen as beneficial from a global perspective. This is the painful side of care: a close connection exists between people who help and hurt as well. In the same way that improving the quality and happiness of our lives may demand some suffering, improving the quality and happiness of our beloved's life may require such suffering.

As for people who love us but whom we do not love, we may be indifferent, or at least would not harbor such a deep overall concern. Accordingly, we may not bother to help them by hurting them. Therefore, people in love prefer to be hurt by the beloved rather than be treated with indifference. Jose Ortega y Gasset says that the person in love "prefers the anguish which her beloved causes her to painless indifference." Similarly, the saying goes that it is better to break someone's heart than to do nothing with it. Concerning those who are near and dear, we prefer anger to indifference.

I do not want to say, as Oscar Wilde did, that "each man kills the thing he loves"; however, hurting one's beloved is frequent. Since the beloved is a major source of happiness, this person is also a major threat to our happiness: more than anyone else, the beloved can ruin our happiness. Similarly, the security involved in love goes together with the fear of losing that security. Feeling happy is often bound up with the fear of losing that happiness. Caring for the beloved sometimes goes together with hurting the beloved.

Love is closely connected with vulnerability: the ability to hurt and to be hurt. Although some kinds of hurt in love are intended, most of them are not.

Nevertheless, someone who deliberately hurts another person can simultaneously claim to love that person. The phenomenon of emotional ambivalence, stemming from the presence of two different evaluative perspectives, can account for such a possibility (see here). The lack of indifference and mutual dependency typical of love suggests why this frequently occurs in love.

The above considerations can be encapsulated in the following statement that a lover might express: "Darling, although this article has given you some justification to hurt me, I am still not sure you are doing it out of your profound love for me."

Should You Tell Your Friend That His or Her Partner Is Cheating?

Should You Tell Your Friend That His or Her Partner Is Cheating?

Is revealing an adulterous spouse to a friend good or right?

An anonymous commenter to an earlier post on adultery asked:
So, if you know someone is a serial adulterer and is currently having another affair, would it be better to tell his wife? Is it better for her to know? Better for him perhaps? What about the longterm effects on his daughters? Will they be more likely to choose an adulterous husband because of their own father's behaviour? Rather like children of alcoholics?

Let's set aside the issue of serial adultery for now and just address the core question: if we know a friend's partner is cheating on him or her, should we tell our friend or not? This question is heart-wrenching, but exactly why is that?


On the one hand, you feel your friend is being wronged, and we don't like seeing wrong being done, whatever we feel the response should be—at the very least we want it to stop, especially when the one being hurt is someone we care about. But on the other hand, telling our friend would likely hurt him or her in some way. Even if we believe that our friend is being hurt by adultery he or she is unaware of, that hurt is not our fault—but we would be directly hurting him or her by revealing the truth, and we dont want to cause (further) harm to our friend (or other people involved, such as children).
In other words, it would seem to be the right thing to tell our friend, but it may not be the best thing in terms of the good. The commenter's questions were written in terms of "better," which implies a focus on the good: which action would result in the most good being done? This reflects a utilitarian outlook, in which the act that would produce the most good is morally required. But the pull of the right thing, which follows a general principle other than "do the most good," is very strong as well; we often hear people say, "it's OK, you did the right thing," when doing the right thing doesn't turn out well. This is a sign of a deontological approach to ethics, which corresponds more to duties, rules, or principles than to goodness or utility.

One of the arguments for deontological ethics is that utilitarianism is too demanding, not only in terms of the actions it demands (such as Peter Singer's calls for extreme self-sacrifice to help alleviate poverty), but also in terms of the knowledge and calculations involved. This is illustrated well by the reader's comment: What's best for the person who is cheated on? What's best for the cheater? What's best for the children? How do we compare these? How do we work in all the uncertainties, risks, and unknowns?

This sounds like an argument for rule utilitarianism, which recommends we follow simple rules that generally maximize the good, rather than try to calculate the consequences of uncertain actions (as would be required by act utilitarianism, discussed above). That's fine for simple rules like "do not lie": most of us believe that lying generally ends up badly, so it's easier—and, in the long run, better—to refrain from lying in general, even if occasionally a lie would be best. But it doesn't help much in the case we're considering here, because it's hard to decide what is generally the best action in the case of our friend and his or her adulterous partner.

So rather than try to do the best thing, whatever that might be, maybe we should just do the right thing—and in this case, the right thing would seem to be to tell our friend the truth, and let the chips fall where they may. OK, but those chips may hurt, and they may hurt a lot. Are we comfortable with that? We can always tell ourselves we did the right thing—even our friend may actually say that to is, while he or she is crying, punching a wall, or emptying one bottle after another. But doing the right thing doesn't feel so great when it results in hurt; that's the deontologist's burden, and it can be a heavy one.

This is yet another example of the never-ending debate between the right and the good. I've oversimplified a bit—philosophers have developed much more elaborate versions of these arguments, of course—but as always, I just want to show that moral decisions are not always easy, even when we know all the ethical schools, rules, and perspectives. In the end, it always comes down to judgment, and believing that you found the "right answer" that maintains the integrity of your moral character.

My personal opinion? I would ask myself, "What would my friend want me to do?" After all, it's his or her marriage, life, and future--what do I think he or she would like me to do? Respect what I think my friend would want: that's my right answer. Is it yours?

The Call of Solitude

The Call of Solitude

How spending time alone can enhance intimacy. Being alone can fuel life.

What's really blocking our joy in relationships, our creativity, and our peace of mind? One surprising answer, in this age of alienation, is a lack of solitude.
Meaningful alonetime, it turns out, is a powerful need and a necessary tonic in today's rapid-fire world. Indeed, solitude actually allows us to connect to others in a far richer way.

We live in a society that worships independence yet deeply fears alienation: our era is sped-up and overconnected. The earth's population has doubled since the 1950s, and in cities across the world, urban crowding and the new global economy have revolutionized social relationships. Cellular phones now extend the domain of the workplace into every part of our lives; religion no longer provides a place for quiet retreat but instead offers "megachurches" of social and secular amusement; and climbers on the top of Mt. McKinley whip out hand-held radios to call home. We are heading toward a time when, according to the New York Times, "portable phones, pagers, and data transmission devices of every sort will keep us terminally in touch." Yet in another, more profound way, we are terminally out of touch. The need for genuine and constructive aloneness has gotten utterly lost, and, in the process, so have we.

Now, more than ever, we need our solitude. Being alone gives us the power to regulate and adjust our lives. It can teach us fortitude and the ability to satisfy our own needs. A restorer of energy, the stillness of alone experiences provides us with much-needed rest. It brings forth our longing to explore, our curiosity about the unknown, our will to be an individual, our hopes for freedom. Alonetime is fuel for life.

As a psychologist, I have witnessed the enormous benefits of time alone and seen how it actually strengthens our attachments. A young woman confided in me that her husband was a wonderful lover, and the intimacy between them remarkable. Yet they did not go to bed or wake up at the same time, and in the morning she sipped coffee and read the paper by herself. The streets were quiet, and she was truly alone. She would never give up that alonetime in exchange for more sex; those solitary mornings and her husband's solitary nights were the bedrock of their unusual intimacy.

Both the need to be alone and to engage others are essential to human happiness and survival, with equally provocative claims. Mother nature gives aloneness a high priority: sleep is nature's way of ensuring solitude. But given the rise in the number of sleep-disorder clinics and the sale of soporific drugs, even this one fundamental outlet for aloneness is in trouble.

Our error is in presuming that aloneness and attachment are either/or conditions. They are at odds only when they are pitted against each other. The healing aspects of solitude have not gone wholly unnoticed in current psychology; "time out" has been heralded as a coping strategy, as an emotional breather. However, the phrase "time out" suggests that, in the theatre of life, relating and stimulation are the important dramas and alonetime merely intermission. In truth, each profoundly enriches the other. So, let's discover the joys of solitude.

Alone But Not Lonely

In the past century, the way we have handled aloneness has changed dramatically. "Alone" did not always mean an absence of others. The word was coined in medieval times, and originally signified a completeness in one's singular being. In religious terminology, "solitude" typically meant the experience of oneness with God. Yet all current meanings of "alone" imply a lack of something. Invariably, solitude meets with social questioning, if not censure. Even worse, people associate going it alone with antisocial pursuits and unnecessary risk taking. Perhaps most striking, solitude conjures up pangs of loneliness.

Loneliness is indeed the most obvious risk of aloneness. The very idea of solitude may evoke deep childhood fears of abandonment and neglect, and cause some people to rush toward connectedness. But I do not believe that loneliness can be totally banished from life, nor that it should be. Like anxiety or guilt, it's part of the human condition. It tells us that we are not being understood and are perhaps too isolated from community and connection. Surprisingly, it can also tell us that we are not taking time to be in contact with our inner selves—to be alone.

Psychology is only just beginning to distinguish aloneness from loneliness. Longing for a lover, relative, or friend is not the cause of loneliness, nor is finding someone necessarily the cure. People inside a tight-knit nuclear family can be just as unknown and lonely as those living on their own. Attachments are not automatically fulfilling relationships. In some cases, attachments are maintained only at the cost of extreme personal compromise: people speak of being shackled and held hostage in a relationship. Certainly there are well-made marriages, but if we are primarily social animals, why would bonding prove so arduous?

Most people seek balance through finding someone or something that will keep them in the world with peers and alone in contentment. Alonetime and together time require smooth segues in order to avoid conflict. Many societies that emphasize close-knit family patterns also provide built-in loopholes that offer individual escape, acceptable ways to dissociate from society—whether in trance dancing, vision quests, or hunting. Western travelers to Japan in particular are impressed by the niches set aside in public spaces for individuals to sit alone.

Walking the path alone: Self-responsible spouse

Walking the path alone: Self-responsible spouse
How going it alone brings couples together
Published on June 17, 2010

Going it alone is not what most brides and grooms envision on their wedding day. We picture a lifetime of togetherness. Expect to meet each other's needs. Hope never to feel lonely again.

Of course, opportunities for togetherness are chief among the benefits of love and marriage. If, however, we accept the conventional wisdom that spouses are supposed to fulfill each other's wants and needs, we are headed for frustration and disappointment. And, if we believe the old thinking that marriage is the antidote for loneliness, we are sure to blame our spouses when we feel lonely.

Based on the belief that marriage is the most important and special relationship of one's life, we hold spouses uniquely responsible to "be there for each other." If our needs go unmet or loneliness besets us, we conclude that our spouses are failing to shoulder their share of marital responsibilities. We easily justify this conclusion, because conventional wisdom condones pointing the finger at matrimonial slackers. (See previous post, Is your partner a matrimonial slacker?)

In order to get off the road to marital dissatisfaction, we must choose a singular new path - the path of self-responsibility. And each of us must walk this path alone. "But wait," you may ask, "don't couples have to work together to resolve marital issues?" Simply put, no.


When we say we have marital issues, we are expressing dissatisfaction with each other's behavior. Think about it. We, essentially, tell our partners, "My feelings of resentment/insecurity/loneliness will change, if you change your behavior." Of course, it's understandable to feel unhappy about perceived neglect and "grown-up" tantrums or to initially react by pointing a finger and saying, "He started it!" But we all know where that leads.

Exception: If you are being abused by your spouse, the self-responsible approach is to rescue yourself.

Unfortunately, most of us mistakenly believe that the act of making our dissatisfaction known - "speaking up for ourselves" - is being self-responsible. "Speaking up" about our concerns equals asking a spouse to take responsibility for our unhappiness. Self-responsible spouses accept that, regardless of the specifics, others are not to blame for our negative emotions. Self-responsible spouses understand that managing negative emotions is strictly do-it-yourself. (See previous post, How to Train Your Dragon.)

Choosing the self-responsible path means: 1) Stepping off the road that everyone else seems to be following; 2) Giving up the idea that marital satisfaction hinges on transforming our partners; 3) Asking and answering a few ego-confronting, self-transforming questions:

Do my expectations reflect reality?
Do my reactions show emotional maturity?
Am I constructively managing my negative emotions?
Am I focusing on my partner's strengths?
As for how walking alone on the path of self-responsibility brings couples together, imagine the profound attraction you might feel toward a spouse who stopped criticizing you and started transforming himself or herself.

For Better Or For Worse

For Better Or For Worse

In-Loveness Will Often Collapse Under The Weight of "The Worse"
Published on June 23, 2010

How many weddings have you attended where a portion of the vows has included the phrase “for better or for worse?” If you are like me, probably lots.

But most of the time when we hear those words, we are hoping for lots of “better” and not much (if any) “worse” for the newly-wed couple.

We operate as if the only thing love needs for its development and growth is “the better.”

Rare is the person who realizes that “the worse” is just as important for the development and growth of love as is “the better.”

Some may have heard the story of “The Beggar And The Chrysalis”:

Along a dusty road in India there sat an old beggar who sold cocoons. A curious young boy watched him from a distance day after day. Unexpectedly the beggar one day beckoned to the boy: “Do you know what beauty lies within this ugly chrysalis? I will give you one so that you might see for yourself. But you must be careful not to handle the cocoon until the butterfly emerges.”

The boy was enchanted with the gift and hurried home to await the butterfly. He laid the cocoon on the floor and became aware of a strange thing. The hidden butterfly was beating its fragile wings against the hard wall of the chrysalis. It appeared that the butterfly would surely perish before it could break the unyielding prison. Wanting only to help, the boy impulsively pried open the cocoon. Out flopped a wet, brown thing that quickly died.

The boy sadly returned and told his story to the beggar. When the beggar discovered what had happened, he quietly explained to the boy: “In order for the butterfly’s wings to grow strong enough to give support, it is necessary that it beat them against the walls of the cocoon. Only by this struggle can its wings become durable and beautiful. When you denied that struggle, you took away its chance for strength and beauty.”

We often think of “the worse” as an obstacle to the development and growth of love. But in reality, the hard times are a necessary part of the experience whereby the strength and beauty of love takes shape.

10 Basic Truths About Keeping Your Relationship Healthy

10 Basic Truths About Keeping Your Relationship Healthy
It's easy to make relationships more complicated than they are.
Published on September 20, 2009

I think it's easy to make things more complicated than they need to be. Here are some basic rules of
the relationship road that will keep you headed in the right direction.
1. Successful relationships take work. They don't happen in a vacuum. They occur when the couples in them take the risk of sharing what it is that's going on in their hearts and heads.
2. You can only change yourself, not your partner. If you love someone and think that after a while he or she will alter behaviors you find uncomfortable, think again. If you want changes, put them on the table, so your partner knows what you need.
3. All arguments stem from our own fear or pain. When upset occurs, check out what's going on inside you rather than getting angry with your partner. Truth is that we usually aren't upset for the reasons we think we are.
4. Understand that men and women are very different. We're not from Mars or Venus; we're not even in the same solar system. Understanding and celebrating our differences will make living together more peaceful, interesting and fun.
5. Honor each other in some way every day. Every morning, you have the opportunity to make your relationship sweeter and deeper by recommitting to your mate. Feeling respected and cherished by the one you love makes life much nicer.
6. Anger is a waste of time. Anger also is a relationship killer because it makes you self-absorbed and won't allow you to see the good. If you are annoyed with your mate, give yourself some time to calm down and then gently discuss what's going on for you.
7. Get regular tune-ups. Go to a couples workshop, talk with a counselor or read a relationship book together at least once a year. Even if you don't think that you need ideas, and the process alone will strengthen your connection.
8. Find a way to become and stay best friends. For some, this sounds unromantic, but for those who live it, most say it's the best part of their time together.
9. Be responsible for your own happiness. No other person can make you happy. It's something that you have to do on your own. If you feel that it's your partner's fault, think again, and look within to find out what piece may be missing for you.
10. Give what you want to get. Our needs change with time. If you'd like to feel understood, try being more understanding. If you want to feel more love, try giving more. It's a simple program that really works.
There are no guarantees, but couples who practice these techniques have longer and stronger relationships than those who are not proactive in their love.

Evlilikte Duygusal Zeka...

EVLİLİKTE DUYGUSAL ZEKÂ

Araştırmacılar, sorunların değil, davranış biçimlerinin evliliği bitirdiğini söylüyor.

Bütün aşkların tatlı başladığı gibi, bütün evlilikler de ‘bir yastıkta kocamak’ için yapılıyor. Ancak büyük heyecanlarla yaşanan ilk beraberlikler ve o ilklerin dayanılmaz cazibesi zamanla yerini kavgalara, ayrılıklara bırakıyor. Nikah masasında söylenen ‘evet’ler hayatınızda yeni açılan sayfanın da ilk sözcükleri olur. Sonra gelenekler, birbirine aşık insanların duygu yoğunluğuna karmaşa başlar. Zorunluluklar, sorumluluklar birbiri ardına dizilir......

Hayatın akıp giden çarkına çelme takmaya uğraşırken, taraflar birbirlerini kimi zaman anlayamaz olur. Kısacası zaman içinde yaşınız, çevreniz ve deneyimlerinizle değişirsiniz. Bu değişimleri yumuşak geçişlerle evliliğinize taşımayı beceremezsiniz. İşte bu noktada duygusal zekâ denilen sihirli değnek devreye girip, görevini üstlenir. Duygusal zekâ konusunda araştırmalar yapan psikologlar bu sihirli formülü bakın nasıl anlatıyor.
Evlilikte duygusal zekânın her zaman devrede olması gerekir. Eşler arasında evlilik içi sorunlar yaşanıyorsa, önce kendi analizlerini yapmaları şarttır. Duygusal zekâ uyuduğu zaman, sorunlar bir çığ gibi büyümeye başlar.
Evlilik sonrası
Evlilik kanunlar önünde pekiştirildikten sonra, evlilik sürecinde birden fazla boyut başlıyor. Evliliğin sosyal boyutu, evliliğin kuralları, evlilikteki roller ve evliliğin duygusal boyutu. Evlilik terapilerine başvuran çiftlerde, en çok rastlanan sorunların başında, eşler arasındaki iletişim sorunu ve bu iletişimsizlikten doğan problemler geliyor. İşte bu noktada duygusal zekâ önem taşıyor .
Duygusal zekâ olarak adlandırdığımız, karşı tarafı anlayabilme, algılayabilme ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir.

Toplumumuzda kişileri duygusal ve mantıklı olarak iki gruba ayırıyoruz. Üstelik mantıklı olarak nitelendirilen kişilerden övgüyle, diğerlerinden de eleştiri ile söz ediyoruz. Oysa ki, her alınan kararın altında duygular yatıyor.

İnsan kendisine yapılan bir harekete cevap vermeden önce duygularına başvurur. Duygusundan aldığı mesajla düşüncesini geliştirir, sonunda da bu düşüncesini eyleme döker. Bu gerçeği göz önüne alırsak duygusal insan, mantıklı insan ayrımına gitmemek gerektiğini görürüz.
Öncelikle zekâ bir bütün olarak ele alınırdı. Son yıllarda zekânın birden fazla alanda işlevsel olduğu ortaya çıktı. Bu açıdan baktığımızda evliliklerde duygusal zekânın ne kadar gerekli olduğunu görüyoruz. Bu evlilikte duygusal zekânın varlığı, uyumu son derece olumlu etkiliyor.

Evlilik terapilerinde çiftler terapi süresince bu alandaki boşlukları çok iyi fark edebiliyorlar. Bir anlamda empati kurmayı da denemiş oluyorlar. Empati; bir kişinin diğer kişinin yerine bir an için geçerek, onun gibi hissetme ve onun gibi algılama becerisi. Yani, bir başkasının gözleriyle dünyaya bakmak ve bir başkasının duyguları ile bir an için yaşamaktır.

Eşinin üzüldüğü herhangi bir olayı saçma bulan eş, eğer duygusal zekâsını işin içine sokarsa, söz konusu olan üzüntünün hiç de saçma olmadığını fark eder. Kırıcı, yıpratıcı birçok konuşmanın ve davranışın da bu şekilde önüne geçilmesi mümkün olacaktır.

AİLEDE ÇOCUKLARIN DUYGUSAL ZEKA GELİŞİMİ

AİLEDE ÇOCUKLARIN DUYGUSAL ZEKA GELİŞİMİ


Duygusal zeka karşı tarafı anlama, algılama, ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir ve insan yaşamında çok önemlidir. Yapılan araştırmalar, bireylerin hayatlarını yönlendirmede, mutlu ve başarılı olmalarında zekanın (IQ) etkisinden çok duygusal zekanın önemli olduğunu göstermektedir. Bunun başlıca nedeni , düşünme yeteneğinin zeka ile sınırlı olup, istek ve motivasyonun duygusal zekanın birer getirisi olmasından kaynaklanmasıdır. Duygusal becerisi olan çocuklar hayatlarının her evresinde başarılı olmaya adaylardır. Bu yüzden çocuklara duygusal zeka becerisinin kazandırılması, çocukların hayatlarındaki engelleri aşmaları ve hayal kırıklıkları ile kolay başa çıkabilmeleri için çok büyük önem taşımaktadır.

Çocuklar, bebekliklerinden itibaren sağlıklı sağlıksız, doğru ya da yanlış pek çok şeyden etkilenerek büyürler. Çevrelerinden gelen tepkilere göre kendileri ve başkaları ile ilgili çeşitli duygu ve düşünceler edinir ve bunlara göre, değişik davranış biçimleri geliştirirler. Bu nedenlerden dolayı duygusal zekanın ilk okulunun ‘aile’ olduğunu söylemek çok doğrudur. Anne-babanın davranışları çocuğun duygusal yaşantısında derin ve kalıcı etkiler yaratır.
Çocukların duygularına önem vermeyen ve duygusal ihtiyaçlarına karşılık vermeyen anne ve babalar, onların duygusal gelişimlerine engel olurlar.

Ebeveynlerin çocuklarına özel zaman ayırmaları, onları sevdiklerini, onları önemsediklerini belirtmeleri, onlarla iyi ilişkiler içinde olmaları, çocukların özgüvenlerini geliştirmelerini ve başkaları ile daha verimli ilişkiler kurmalarını sağlayacaktır.

Aile içinde duygusal gelişimlerine karşılık verilen, duygu ve hisleri kritik edilmeden dinlenilen, sevgi gören çocuklar, kendi anne-babalarına güven duyacak ve bir sıkıntıları olduğunda bunu onlarla çekinmeden paylaşacaklardır. Aynı zamanda, çocukların kendilerini tanımaları, seçim sahibi olmaları ve öz iradelerinin gelişimi için ebeveyninlerinin onlara seçme hakkını vermeleri, bu çocukların etrafında olan bitenlerle ilgili hislerinin gelişimine yardımcı olacaktır. Böylelikle, çocukların öz-bilinçleri de gelişecektir ve bu yeteneğe sahip olan çocuklar kendi duygu ve düşüncelerini daha iyi anlayacak ve kontrol edebileceklerdir.

Kendi farkındalıkları gelişmiş olan çocuklar, çevrelerindeki insanlarla olan ilişkilerinde de başarıya erişecekler ve başkaları ile sağlıklı ilişkiler kurabileceklerdir.

Bunlara ek olarak, anne ve baba çocuklarına mümkün olduğunca mutlu ve eğlenceli bir aile ortamı yaratmaya çalışmalıdırlar. Bunun nedeni, çocukların duygusal sağlıklarının ve etkili düşünme/öğrenme yeteneklerinin birbirleri ile yakından ilişkili olmasıdır. Çocuklara, gerginliğin, korku ve hayal kırıklıklarının çok yaşanmadığı, huzurlu, neşe ve mutluluğun olduğu, güven içinde hissedip yaşadıkları bir ortamın sağlanması bu çocukların günümüzün mutlu, üretken, bağımsız ve başarılı bireylerine dönüşmelerini sağlayacaktır.


Özet olarak söylemek gerekirse, çocuğun duygusal zekasının gelişebilmesi için, doğduğu günden itibaren sevgiden ve ilgiden yoksun kalmaması gerekiyor. Sıcak, güvene dayalı ilişkilerin yaşandığı bir ailede büyüyen çocuklar, duygusal zekaları gelişmiş bireylere dönüşüyorlar. Başkalarının duygularının ne anlama geldiğini anlama konusunda zorluk çekmiyorlar ve diğer insanlara karşı kendi duygularını nasıl ifade edebileceklerini öğreniyorlar. Bunlara ek olarak, duygusal açıdan sağlıklı yetişen çocuklar yaşamları boyunca daha az davranış problemleri yaşıyorlar. Başkalarının bakış açılarını anlayıp olumlu ilişkiler inşa edebiliyorlar.



Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi

BOŞANMA VE BOŞANMANIN ÇOCUK ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ

BOŞANMA VE BOŞANMANIN ÇOCUK ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ

Boşanma bir ailenin başına gelebilecek sarsıcı olaylardan biridir ve beraberinde etki bırakacak bir dizi değişikliği de getirir. Yapılan araştırmalara göre, artık günümüzde her iki evlilikten biri boşanma ile sonuçlanıyor ve evliliklerin yarısı ilk 7 sene içerisinde sona eriyor. Bu istatistiksel veriler, boşanmanın ciddi bir sosyal konu olduğunu şüphe göstermez bir şekilde göstermektedir.

Anne ve babası boşanmış çocukların gelişimleri sırasında, diğer çocuklara oranla daha fazla psikolojik sorunlar yaşadıkları görülmüştür. Bu yüzden, giderek daha fazla çift, aileyi dağıtmanın doğru olup olmayacağını sorgulamaktadır. Hatta, kimi çift, en azından çocuklar büyüyüp evden ayrılana kadar kişisel isteklerini, hayallerini bir kenara bırakıp evliliği sürdürmeyi düşünmektedir. Fakat, yapılan araştırma sonuçları; çocukların iyiliği için bir arada kalmanın çok nadir işe yaradığını göstermektedir. Bazen bir arada kalmak, çocuklara anlaşmayan anne babaların boşanmasından daha çok zarar verebilmektedir. Kasıtlı sessiz kalmalardan, sürekli bağrış cağrışlardan, fiziksel şiddet göstermeye kadar çeşitli anlaşmazlıklara tanık olmuş çocuklar, boşanmış aile çocuklarından daha uyumsuzdur. Kısacası, bazen bir evlilik sorununu çözmenin tek yolu evliliği sona erdirmek olabilir.

Günümüzde evliliklerin sona ermesi sık rastlanan bir olay olduğu için, birçok çocuk- çok küçük olanlar hariç- boşanma kelimesini bilmektedir. Eğer evliliğiniz bir süredir gergin ve mutsuzsa, çocuklarınızın bir şeylerin yolunda gitmediğinin farkında olmaları büyük bir olasılıktır. Ama buna rağmen, boşanma hakkında az çok bir şeyler bilmek ve sürekli anne-babanın kavgalarına tanık olmak bile bir çok çocuğu, anne babasının ayrılıyor ya da boşanıyor olduğu haberine hazırlamaz. Olay patladığı zaman çocuklar gerçekten sarsılır. İstismar eden biri bile olsa, bir ebeveynden ayrı olmak çocukları korkutur. Düşünüldüğünde boşanma, basit anlamda evlilik sözleşmesinin sona ermesidir. Ancak ruhsal açıdan değerlendirildiğinde; aile birliğinin bozulmasına yol açan ve bütün aile üyelerini, hatta yakın çevredeki kişileri dahi sarsabilen karmaşık bir olgudur.

Boşanma süreci içinde yaşanan gerginlikler ve çatışmalar, çocuğun içe kapanmasına, anne babası tarafından sevilmediğini düşünmesine, gerginliklerin sorumlusu olarak kendisini görmesine neden olur. Bu sürecin son noktası olan boşanma ise çocuğun bu düşüncelerinde haklı olduğunun göstergesi olarak ortaya çıkar ve yoğun suçluluk duygusuna yol açabilir.

İster saldırganlık ya da hırçınlık, uyku ve yeme bozukluğu, alt ıslatma, dikkat problemleri ve okul başarısızlığı şeklinde olsun boşanma; çocukta bir takım uyum ve davranış bozukluklarına neden olmakta ve çocuğun gelişimini olumsuz etkilemektedir. Bu olumsuz etkilerin en aza indirilmesi ancak anne ve babanın olumsuz tutumlarından kaçınmaları ile mümkündür. Asıl boşanmadan sonra, anne ve babalara sorumluluk düşmektedir. Bu dönemde çocuk yalnız kalmamalıdır. Genelde boşanma işlemi gerçekleştikten sonra, özellikle çocuklar küçük yaşta ise velayet anneye verilmektedir. Bu yüzden baba, çocuğun erkek figüründen uzaklaşmaması için çocuğu ile bağını her zaman sıkı tutmalıdır.

Çocukların, evliliğin sonlanmasına ve artık birlikte yaşamayacak olmalarına rağmen, anne ve babalarının yine onların ebeveynleri olacağını bilmeye ihtiyaçları vardır. Uzun süren çocuğa kimin bakacağı tartışmaları veya çocuğa bir tarafı seçme konusunda baskı yapılması çocuk için zedeleyici olabilir ve boşanmanın verdiği zararı arttırabilir.

Anne-babanın çocuklarının iyiliği için ve geleceği konusunda uyumlu olmaları ve bunu devam ettirmeleri önemlidir. Eğer çocuklar endişe belirtileri gösterirse profesyonel yardım da alınması yapılacak en doğru hareketlerdendir.


Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi

ÇOCUĞUMUN KİŞİLİĞİ ACABA NASIL OLACAK?

ÇOCUĞUMUN KİŞİLİĞİ ACABA NASIL OLACAK?

Çocuk yetiştirme de amaç sağlıklı kişilik oluşturmaktır. Kişilik, bir insanın duygu ve davranış özelliklerinin bileşimi olarak tanımlanır. Her kişi çevresine uyum sağlamak için kendine özgü ve oldukça tutarlı tepkiler geliştirir. Kişinin kendi eğilimlerine ve dış koşullara uygun düşen tepki ve davranışlarının tümü onu başkalarından ayırır.
Kişiliğin temelleri ilk beş altı yıl içinde atılır. Her çocuk eninde sonunda kendine özgü bir kişilik geliştirir. Ancak bu kişiliğin dengeli ve uyumlu olabilmesi, gelişim basamaklarının yıpranmadan aşılmasına bağlıdır.
Kişilik, kalıtımsal niteliklerle çevrenin sürekli etkileşimi sonucu biçimlenir. Çocuğun kimi davranışı ve tepkileri ana babadan destek görür, kimisi de engeller. Çocuk kendisine kolay gelen ve amacına ulaştıran tutum ve davranışları benimser. Böylece çevre koşullarıyla kendi isteklerini uzlaştıran tepkiler aracılığı ile çevreye uyum sağlar. Ancak değişik tepkilerden hangisinin daha iyi sonuç verdiğini deneme ve yanılmalarla bulacaktır.
Çevre etkisiyle değişmeye uğramayan pek az kalıtımsal özellik vardır. Aslında doğa vergisi olan zeka bile çevre etkisiyle ya gelişir ya da körelir. Ancak zeka gelişimine oranla kişiliğin oluşmasında çevre etkenleri daha ağır basar.
Öyle ruhsal nitelikler vardır ki çekirdekleri insan yapısında var olsa bile eğitimle büyük değişmelere uğrar. Örneğin korku doğal bir tepkidir. Ama bir çocuğun aşırı korkak ya da yürekli olması yetişmesine bağlıdır. Kıskançlık, yalancılık, çalma ,savurganlık,düzenlilik, temizlik,pislik ,tutumluluk,savurganlık gibi daha pek çok özellik hep eğitimin ürünleridir.
Saldırganlık insan doğasında vardır. Ancak insanın çok saldırgan olmasını ya da ince, duygulu bir kişi olarak yetişmesini eğitim belirler. Kuruntular, kaygılar, önyargılar, beğeniler, inançlar, tutkular, erdemler, töreler ahlak değerleri ve görgü kuralları da eğitimle kazanılır. Tat alma, işitme, koklama gibi duyular bile eğitimle büyük değişikliğe uğrayabilir.
Kişiliğin oluşması büyük ölçüde çevresel etkenlere bağlı olsa da eğitimin etkisi sınırsız değildir. Her çocuk ana baba ya da eğitimcilerin elinde hamur gibi yoğrulup istenen kalıba sokulamaz. Her çocuğun yapısının ve eğiliminin değişik olduğunu göz önünde tutan ana ve babalar çocuğu belli bir kalıba sokmaya çalışmazlar. Çocuğa aykırı gelen zorlamalardan kaçınır, esnek bir yaklaşımla, doğal eğilimlerini olumlu yönden geliştirmeye çalışırlar. Çocuktaki yapısal özellikler, anne ve baba tutumuyla büyük ölçüde çatışmazsa, kişilik ayrı yönde gelişse de ruh sağlığı bozulmaz.
Çocuğun yetiştirilmesi her şeyden önce temel ruhsal gereksinimlerinin karşılanmasına bağlıdır. Bunlar üç ana başlık altında toplanabilir: Sevgi, Disiplin ve Özgürlük. Bu üç ana gereksinim birbiriyle sıkı sıkıya ilintilidir. Daha doğrusu birlikte karşılanırlar. Tartışma kolaylığı bakımından sevgi ve disiplin konusu ayrı ayrı ele alınacaktır.
Çocuğun bu temel gereksinimleri birbiriyle kaynaşmış da olsa gelişme basamaklarında biri veya öteki karşılık taşır. Örneğin, süt çocukluğu döneminde sevgi gereksinimi ön sırayı alır . Bu basamakta özgürlük ve disiplinden söz edilmez. Oysa ileri yaşlarda çocuğun özgür olma gereksinimi artar; bununla birlikte disiplin verme gereği ortaya çıkar. Ancak sevgi gereksinimi azalmadan sürer gider. Olsa olsa çağlara göre değişir.
Çocuk sevgi ve disiplini uyuşan ve anlaşan ana babadan edinirse en sağlıklı yolda gelişir. Başka bir deyişle bu gereksinimlerin düzenli olarak doyurulması çocukta güven duygusu yaratır.
Çocuk yetiştirmeyi bir dizi kurallar ve yöntemler olarak düşünmek de yanılmalara neden olur. Çocuğun kişiliği kendisine örnek aldığı erişkinlerle kurduğu sürekli ilişkilerden çıkan bir sonuçtur. Yani yöntemler ve tutumlardan önce , örnek alınan erişkinlerin kişilikleri belirler. İşin güçlüğü de buradan kaynaklanmaktadır. Belli yöntemler uygulamakla çocuğun sağlıklı yetişmesi gerçekleşseydi her ana baba çocuğunu en iyi biçimde yetiştirebilirdi. Oysa uygulamada alına sonuçlar çok ayrılık göstermektedir. Bu da her ana babanın sevgi ve disiplin anlayışının bir olmayışından ileri gelir. Çünkü çocuk yetiştirmek, yemek kitabına göre yemek pişirmeye benzemez.

Kanser Tedavisinde Psikolojik Desteğin Önemi

Kanser Tedavisinde Psikolojik Desteğin Önemi

Kanser hastalığıyla baş etmek durumunda kalmak her insan için zor bir deneyim. Bu süreçte alınacak psikolojik destek ise hem hastaya ve ailesine hastalıkla mücadelede kendilerine çok gerekli olan psikolojik enerjiyi, hem de yalnız olmadıklarının farkına varmalarını sağlıyor.

Günümüzde kanser tedavisinde oldukça gelişmiş yöntemler uygulanıyor. Bununla birlikte yapılan araştırmalar psikolojik destek hizmetlerinin de tedavi sürecini olumlu etkilediğini gösteriyor.

Bu konuda yapılan çalışmalarda kanser hastalarında endişe ve depresyonun giderilmesi, hastalıkla baş etme, ağrı, bulantı ve kusmayı azaltma gibi konularda yapılan psikolojik destek çalışmaları ve özellikle grup terapilerinin oldukça olumlu sonuç verdiği görülmekte.

Neden psikolojik destek?

Hemen hepimiz hayatımızın zor dönemlerinde psikolojik desteğe ihtiyaç duyabiliriz. Kanser hastalığı ile baş etmenin bir bireyin hayatında karşılaşabileceği en zorlu süreçlerden biri olduğu düşünülürse, bu dönemde alınacak psikolojik desteğin önemi daha da anlaşılır bir hale geliyor. Kanser teşhisi konan bir çok kişi yakınlarını üzmemek veya ‘olumlu’ düşünmek adına bu süreçte ortaya çıkan korku, endişe ve üzüntülerini diledikleri gibi paylaşamıyor ve içten içe bir baskı yaşıyor. Bu durum zaten yorucu bir dönem geçirmekte olan bireyin tüm enerjisini güçlü görünmeye ve yakınlarına hiçbir şey belli etmemeye harcamasına sebep oluyor. Oysa böyle bir dönemde kişinin karşılaşacağı zorlukları aşabilmek için en çok ihtiyacı olan şeylerden biri kendi duygusal enerjisi.

Öte yandan bir aile bireyinin ya da yakınının kanser hastalığı ile baş etmek de bireyler için çok zorlu bir süreç oluşturabiliyor. Hasta yakınlarının psikolojik destek alması bu kişilerin yakınlarının hastalığı ve içinde bulundukları sürecin onların üzerinde yarattığı endişe, çaresizlik ve depresyon gibi birçok konuda duygu ve düşüncelerini paylaşabilmeleri, suçluluk ve ümitsizlik gibi hisleriyle baş edebilmeleri açısından büyük önem taşıyor.

Kanser hastalarına yönelik psikolojik destek hizmetleri bireysel ve grup terapileri olarak ikiye ayrılıyor. Psikoloğun bir danışanla baş başa yaptığı konuşma terapisine bireysel psikoterapi adı veriliyor. Burada amaç danışanın kendini güvende hissedebileceği bir ortam yaratılarak, özellikle başka kimselerle paylaşamadığı endişe, korku, kuruntu ve üzüntülerini tümüyle gizlilik çerçevesinde ve tarafsız bir kişiyle paylaşabilmesini sağlamak. Psikolog yapılan bu çalışmada kişinin kendi öz kaynaklarını güçlendirip hayatta yaşadığı zorluklarla kendi seçimleri doğrultusunda baş edebilmesini sağlamayı hedefliyor.

Grup terapisi ise dileyen bireylerin psikologla yapacakları bir ön görüşme sonrasında kendileri için uygun olan ve en fazla 6 ile 8 kişiden oluşan bir destek grubu oluşturmaları ile gerçekleşiyor. Gruplar bu konuda deneyimli bir ya da iki psikolog tarafından yönetiliyor. Bu çalışmada gizlilik ve saygı temel kurallar sayılıyor. Grup terapisinde kişiler yaşadıkları olayları oluşturacak güven ortamı çerçevesinde paylaşarak duygusal ve düşüncesel destek ihtiyaçlarını ifade ediyor ve grup terapistinin de yönlendirmesiyle bunları anlamlandırarak rahatlıyorlar.

Hasta yakınları içinse bireysel ve aile terapileri uygun görülüyor. Aile terapisi hasta olan kişinin yakınlarının bir araya gelerek endişe, korku ve sorunlarını psikoloğun da yardımıyla ifade etmeleri, adlandırmaları ve anlamlandırmalarını kapsıyor. Bu süreç aileler içerisinde konuşulamayan veya anlaşılamayan birçok konunun çözümü için önemli bir başlangıç noktası oluşturuyor


Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi

Depresyonun Fiziksel etkilerinin farkında mıyız?

Yapılan en son araştırmalar depresyonun beraberinde çeşitli fiziksel semptomları da getirdiğini bulmuştur.

Şimdi aşağıdaki bu listeye şöyle bir bakın... Eminim ki çoğumuz zaman zaman belirtilen bir kaç maddeyi yaşıyoruz... Hiç aklımıza geliyor mu ki acaba depresyonda olduğumuz için mi bu fiziksel semptomları yaşıyoruz? Bırakın bizi... Yapılan araştırmalar, Doktorların bile hastalarından sık sık bu tarz şikayetlerin geldiğini; ama onların bile 'depresyon' teşhisini göz önünde bulundurmayı atladıklarını saptamıştır. Özellikle kronik ağrılar yaşıyorsak, sanırım yapacağımız şey, şöyle bir hayatımızı gözden geçirmek ve psikolojimizi tartmak olacaktır.

Sonuçta en iyi değerlendirmeyi insanın kendisinden başka kim yapabilir?...

Depresyon: Fiziksel Semptomlar Listesi:

Baş ağrıları- Sırt ağrıları- Eklem ve kas ağrıları- Sindirim problemleri- Aşırı yorgunluk ve uyku hali- kilo ve iştahtaki aşırı değişiklikler- Uyku bozuklukları

Duygusal Zekamı Evlilikte Nasıl Kullanabilirim?

Duygusal Zekâmı Evlilikte Nasıl Kullanabilirim?

Araştırmacılar, sorunların değil, davranış biçimlerinin evliliği bitirdiğini söylüyor.

Bütün aşkların tatlı başladığı gibi, bütün evlilikler de ‘bir yastıkta kocamak’ için yapılıyor. Ancak büyük heyecanlarla yaşanan ilk beraberlikler ve o ilklerin dayanılmaz cazibesi zamanla yerini kavgalara, ayrılıklara bırakıyor. Nikah masasında söylenen ‘evet’ler hayatınızda yeni açılan sayfanın da ilk sözcükleri olur. Sonra gelenekler, birbirine aşık insanların duygu yoğunluğuna karmaşa başlar. Zorunluluklar, sorumluluklar birbiri ardına dizilir......

Hayatın akıp giden çarkına çelme takmaya uğraşırken, taraflar birbirlerini kimi zaman anlayamaz olur. Kısacası zaman içinde yaşınız, çevreniz ve deneyimlerinizle değişirsiniz. Bu değişimleri yumuşak geçişlerle evliliğinize taşımayı beceremezsiniz. İşte bu noktada duygusal zekâ denilen sihirli değnek devreye girip, görevini üstlenir.
Evlilikte duygusal zekânın her zaman devrede olması gerekir. Eşler arasında evlilik içi sorunlar yaşanıyorsa, önce kendi analizlerini yapmaları şarttır. Duygusal zekâ uyuduğu zaman, sorunlar bir çığ gibi büyümeye başlar.

Evlilik sonrası

Evlilik kanunlar önünde pekiştirildikten sonra, evlilik sürecinde birden fazla boyut başlıyor. Evliliğin sosyal boyutu, evliliğin kuralları, evlilikteki roller ve evliliğin duygusal boyutu. Evlilik terapilerine başvuran çiftlerde, en çok rastlanan sorunların başında, eşler arasındaki iletişim sorunu ve bu iletişimsizlikten doğan problemler geliyor. İşte bu noktada duygusal zekâ önem taşıyor .
Duygusal zekâ olarak adlandırdığımız, karşı tarafı anlayabilme, algılayabilme ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir.

Toplumumuzda kişileri duygusal ve mantıklı olarak iki gruba ayırıyoruz. Üstelik mantıklı olarak nitelendirilen kişilerden övgüyle, diğerlerinden de eleştiri ile söz ediyoruz. Oysa ki, her alınan kararın altında duygular yatıyor.

İnsan kendisine yapılan bir harekete cevap vermeden önce duygularına başvurur. Duygusundan aldığı mesajla düşüncesini geliştirir, sonunda da bu düşüncesini eyleme döker. Bu gerçeği göz önüne alırsak duygusal insan, mantıklı insan ayrımına gitmemek gerektiğini görürüz.
Öncelikle zekâ bir bütün olarak ele alınırdı. Son yıllarda zekânın birden fazla alanda işlevsel olduğu ortaya çıktı. Bu açıdan baktığımızda evliliklerde duygusal zekânın ne kadar gerekli olduğunu görüyoruz. Bu evlilikte duygusal zekânın varlığı, uyumu son derece olumlu etkiliyor.

Evlilik terapilerinde çiftler terapi süresince bu alandaki boşlukları çok iyi fark edebiliyorlar. Bir anlamda empati kurmayı da denemiş oluyorlar. Empati; bir kişinin diğer kişinin yerine bir an için geçerek, onun gibi hissetme ve onun gibi algılama becerisi. Yani, bir başkasının gözleriyle dünyaya bakmak ve bir başkasının duyguları ile bir an için yaşamaktır.

Eşinin üzüldüğü herhangi bir olayı saçma bulan eş, eğer duygusal zekâsını işin içine sokarsa, söz konusu olan üzüntünün hiç de saçma olmadığını farkeder. Kırıcı, yıpratıcı bir çok konuşmanın ve davranışın da bu şekilde önüne geçilmesi mümkün olacaktır.
Şikayet nedenleri

Eşim beni anlamıyor.

Eşim bana sevgi sözcükleri söylemiyor.

Eşimle duygularımı paylaşamıyorum.

Eşim benimle sohbet etmiyor.

Eşim bana zaman ayırmıyor, başbaşa kalmıyoruz.

Eşim benim ilgilerime karşı ilgisiz.

Eşim çok duyarsız biri.
Anlaşılmak için

Acımasız eleştirilerden kaçınmak, duygusal zekâyı öne çıkarmak.

Birbirlerinin duygularına karşı açık ve duyarlı olmak.

Hayatın koşturmacası yanında birbirine zaman ayırmayı başarmak.

Aynı evde yaşayan iki yabancı konumuna düşmemek.

Her zaman ve her koşulda duyguları uzakta tutmadan gözlem yapmak.
Boşanma riski artıyor

Uzmanlara göre, boşanma oranlarında yükseliş durmasına karşın, yeni evli çiftlerin boşanma riski artıyor. Evliliği kurtaran veya yıkan etkenler çiftler arasındaki sorunlardan değil, bu sorunların tartışılmasından kaynaklanıyor. Evliliğin tehlikede olduğunu haber veren erken uyarı işareti, insafsız eleştirilerle göz ardı ediliyor. Mutsuz çiftleri bile, bir arada tutan sosyal baskılar giderek azalıyor. Evlilikler eşler arasındaki duygusal güçlerle kurtulacaktır. Duygusal zekâ (EQ) bu dönemde kurtarıcı bir rol üstleniyor.
Duygusal zekâ kişiye ne kazandırıyor?

Duygusal zekâ olarak adlandırdığımız, karşı tarafı anlayabilme, algılayabilme ve ayni zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisi çok önemlidir. Toplumumuzda kişileri duygusal ve mantıklı gibi iki gruba ayırıyoruz.

Üstelik mantıklı olarak nitelendirilen kişilerden övgüyle, diğerlerinden de eleştiriyle söz ediyoruz. Oysa ki, her alınan kararın altında duygular yatar. İnsan kendisine yapılan bir harekete cevap vermeden önce duygularına başvurur. Duygusundan aldığı mesajla düşüncesini geliştirir, sonunda da bu düşüncesini eyleme döker .

Bu gerçeği göz önüne alırsak duygusal insan, mantıklı insan ayrımına girmemek gerektiğini görüyoruz. Ayrıca yetişme yöntemlerimizdeki yanlışlıklar da duygusal anlamda boşluklar yaratılmasına neden oluyor. “Erkekler ağlamaz” diye büyütülen erkek çocukları, “kızlar öyle her yerde gülüp, konuşmaz” diye telkinde bulunulan kız çocukları ileri yaslarda kendi duygusal dünyalarına yabancılık duyuyor. Bu anlamda bakıldığında yetişkin olduklarında ve evlendiklerinde birbirlerinin duygularını anlamamaları da çok şaşırtıcı değil.

Ruh Sağlığımızı Nasıl Koruyabiliriz?

Ruh Sağlığımızı Nasıl Koruyabiliriz?

Günümüzde çoğumuz ‘ yoğun iş tempom var’ bahanesinin arkasına sığınarak hem ruh hem de fiziksel sağlığımızı ihmal edebiliyor ve yapmamız gerekenleri yerine getirmiyoruz. Kendimizi ister istemez, hava kirliliği, stres, kötü beslenme alışkanlıkları, dengesiz yaşam tarzı gibi birçok kötü alışkanlıkların neden olduğu olumsuz etkilerin bombardımanı altına sokabiliyoruz. Tüm bu yaptıklarımız da bizim ruh ve beden sağlığımızı tehlike altına sokuyoruz.

Çoğumuzun bildiği gibi ruh ve beden, aynı sistemin parçaları. Yani, bedensel olarak yaptığımız değişiklikler ruh sağlığımızın da değişmesine neden oluyor. Ya da psikolojimizde ve düşünce tarzımızdaki değişiklikler fiziksel değişimleri getiriyor.

Bu yüzden, ruh sağlığımızı korumak en az fiziksel sağlımız kadar önem taşımakta. Ruh sağlığı dediğimiz şey; düşüncemizi, ruh durumumuzu ve davranışlarımızı değiştiren sağlık koşullarını ifade eder. Bu koşullar da normal davranmamızı ve rutin işlerimizi yerine getirmemizi etkiler.

Peki, o zaman bizler ruh sağlığımızı korumak ve yaşam dengemizi korumak adına neler yapabiliriz?

Ruh sağlığımızın korunmasında en önemli nokta az evvel vurgusunu yaptığım beden sağlığımızın korunması ile sağlanabilir. Bunu da düzenli olarak yaptığımız egzersizler, dengeli beslenme ve uyku düzenimize verdiğimi önem ile sağlayabiliriz. Arada bir kısa tatillere çıkmak, iş tempomuzun içine mini breakler sokmak; stres ve yaşamın bizi yoran koşuşturmalarından uzaklaşmamıza yardımcı olur.

Kişinin günlük hayatındaki belli nedenlere bağlı kaygıların ve üzüntülerin çeşitli nedenleri vardır. Insan, hayatının herhangi bir döneminde üstesinden gelemeyeceği ruhsal problemleri de olabilir. Ancak bu problemleri biraz yardım ile zaman içerisinde kaybolabileceğini bilmelidir.

Her birimizin toplum içerisinde belli bir statüsü vardır. Bunun farkındalığında olmak gerekir. Toplum içerisinde bir yeri olduğunu bilen kişi, güçlükler karşısında yılmadan, karamsarlığa kapılmadan ve sorumluluklarını bilerek yaşamına devam etmesi; ruh sağlığını koruması için önemli bir noktadır.

Ruh sağlığımızı korumak için önemli olan diğer bir nokta da; kendimizin yeteneklerini bilmekten, verimli uğraşlar yapmaktan geçer. Böylelikle, hayatımızda başarılar elde etmiş olup mutlu oluruz. Boş zamanları doldurmak sıkıntı ve stresi her zaman önler. Kişinin, geleceğe yönelik hedef ve tasarıları da olmalıdır. Böylece boşluk duygusunu azaltmış oluruz ve yaşamak için amacımız olur. Hayatta hiçbir amacı olamayan kişilerin ruhsal problemleri çok daha fazla olduğu yapılan araştırmalarla kanıtlanmıştır.

Müzik dinlemek, şarkı söylemek insanı mutlu eder ve stresten uzaklaştırır. Aynı zamanda, araştırmacılarla, mor rengin, insan ruhunu dengeye sokmaya yardımcı olduğu da kanıtlanmıştır.

Dünyaya ‘çocuk’ gözüyle bakmak bizim ruh sağlığımız açısından önemlidir. Çocuk gözüyle yaşama bakmak bizi daha pozitif, daha mutlu ve heyecanlı yapar. Gülmek ve gülümsemek de bir o kadar önemlidir. Mutluluk hormonlarını salgılamamızı sağlar.

Son olarak, iyimser olmanın önemini vurgulamak istiyorum. İyimserlik bağışıklık sistemini olumlu etkiler ve ruh sağlığımızı korumamıza destek olur.

Değindiğim tüm bu noktaların eğitimi ise aile de başlar. Özellikle çocuklarımıza, 7 yaşına kadar ruh sağlığının önemini ve nasıl koruyacağının vurgusunu yapmak, onların gelecekte dengeli bireyler haline gelmelerinin temel taşını oluşturur.

Arkadaş Kıskançlığı...

ARKADAŞ KISKANÇLIĞI

İnsanın doğasında olan kıskançlık evde, işte, okulda olsun hayatın her kesiminde yaşayacağımız, hissedeceğimiz duyguların başında gelmektedir.

Evde kardeşler arasında, özel hayatta çiftler, arkadaşlar. iş ortamında ise çalışma arkadaşları arasında yaşanabilir kıskançlık. Yani kıskançlığa içinde bulunduğumuz çeşitli ortamlarda hissedebiliriz.

Ama son senelerde kıskançlık duygusu, en çok ortaokul/lise dönemindeki gençlerde rastlandığı gözlemlenmiştir. Özellikle, ergenlik dönemini yaşayan gençler arasında yaygın olan bu duygu insanı gerçekten de düşündürmekte…

Acaba neden gençlerimiz bu duyguyu bu kadar yoğun yaşıyorlar?

Arkadaşlarını neden kıskanıyorlar; ya da kıskançlığa maruz kalıyorlar?

Ergenlik insan yaşamının en güzel, en mutlu ve en güçlü dönemleri olurken, aynı zamanda birer kriz ya da bunalım dönemleridir. Ergenlik dönemi duygusal oluşumların, zihinsel değişimlerin, fiziksel olgunluğun yer aldığı bir süreçtir. Ergenler bu dönemde “BEN KİMİM?” , “NEYE İNANIP DEĞER VERİYORUM?” gibi soruların cevabını arama gereksinimini duyarlar. Ergenlik döneminde çeşitli duygusal tepkiler gözlenmektedir. Bunların başında da kıskançlık duygusu bulunmaktadır.

Kıskançlık duygusu, başta da belirtildiği gibi herkes tarafından yaşanan normal bir duygudur. Ama önemli olan dozajıdır. Kıskançlık, imrenme, sonra gıpta etme ile başlayıp haset etmeye kadar gidebileceği gerçeğini hatırlamak lazımdır. Kıskançlıkta ‘ah keşke’ demenin bir adım ötesi vardır. Aşırısı, kargaşa ve düşmanlığa, dedikodulara, rekabete ve arkadaşlık ilişkilerinde dalgalanmalara sebep olabilir.

Gözlemlenen şu dur ki; günümüzün tüketim topluluğunda yetişen gençlerimiz sürekli olarak kendilerini başkaları ile bir mukayese içerisinde. Kim olduğu, yaptığı ya da sahip olduğu şeyler ile alakalı olarak kıskançlık duygusu belirir.

‘Arkadaşımın çantası çok güzel; neden ben de yok?’

‘Onun erkek arkadaşı var; benim neden yok?’

‘Okulda benden daha çok ilgi görüyor; çok popüler…’

‘ Arkadaşım daha iyi basket oynuyor benden…’

‘Benden daha iyi not alanlar var…’

Yukarıdaki örneklerden de anlaşabilineceği gibi kıskançlık gençler arasında en çok ‘karşılaştırmalar’ dan dolayı yaşanabilmekte ve ya hissedilmektedir. Ayrıca kıskançlık duygusu özellikle ‘öz-güven’ eksikliği olan kişiler tarafından yaşandığı saptanmıştır. Özellikle de, kendi ile ilgili mutsuzluklar hissediyorsa genç kıskançlık yaşama olasılığı artmaktadır.

Eğitim sistemimizdeki eksiklikler ve hatalar -sürekli yapılan sınavlar başta olmak üzere-gençlerimizi devamlı olarak rekabet ortamının içerisine almakta ve onlar üzerinde baskı oluşturmakta. Dolayısı ile okullarda arkadaş kıskançlıklarının yaşanmasına temel oluşturmaktadır.

Bunlara ek olarak, gençlerdeki kıskançlık duygusu ‘arkadaşlarını kaybetme korkusundan’ yaşanabilmektedir. Daha bireysel ve hırslı yetiştirilen gençlerde ‘paylaşımı’ bilememekte bunu tetiklemektedir. İlişkilerinde herhangi bir şekilde tehdit hisseden genç üzüntü, umutsuzluk, öfke duygularını yoğun bir şekilde hissetmekte, sonuç olarak arkadaşlarına kıskançlık gösterebilmektedir.

Gençlerin kıskançlık duygusunu yaşamaları ve ya arkadaşları tarafından maruz kalmalarının altında yatan değişik psikolojik nedenler bulunmaktadır. Bunların en başında ‘aile içi ilişkiler’ gelmektedir. Çocuklar, kendi ailelerinde anne-babalarının davranış biçimlerini örnek olarak gördüklerinden, onları modellemeye başlarlar ve kendi hayatlarında aynı davranış biçimlerini göstermeye başlarlar. Örneğin, kıskanç babayı gören erkek çocuk ilerde kendi kız arkadaşlarına aynı şekilde davranacaktır. Ya da kardeş kıskançlığını gösteren çocuk muhtemelen sosyal hayatında arkadaşlarına da bu kıskançlık duygusunu yaşatacaktır.

Peki… acaba gençlerimiz bu kıskançlık duygusu ve kıskançlık durumu ile nasıl baş edebilirler?

• Öncelikle arkadaşlarınızla ilgili düşünceleri gözden geçirin. Size yardım ediyor mu? Zararlar mı veriyor? Sizde güven oluşturuyor mu? Kıskançlık araya girmeden önceki arkadaşlığınız nasıldı?
• Neler söyleyeceğinizi ve nasıl bunları yüzleştireceğinizi bulun. Bazen kıskançlık kendi hatalarınızı da görmenizi engelleyebilir.
• Dürüst olun. Yapabileceğiniz en kötü şey kıskançlık hissettiğiniz de bunu açmamak, gizlemektir.

Kıskanç olduğunuzu, ya da kıskançlık duygusunu karşı tarafta hissettiğinizi paylaşmak nedenlerini bulmak ve sorunları aşmak için önemlidir. Dürüstlük her zaman arkadaşlar arasında köprü oluşturulmasına yardımcı olur.

Unutulmaması gerekir ki kıskançlık, heyecan, korku, güvensizlik gibi duyguların ve düşüncelerin karışımından oluşur. Herkes için kendine özgü bir deneyimdir. Bazıları belli etmese de herkes kıskaçlık duygusunu hisseder ve yaşar. Sağlıklı arkadaşlık bağlarını kaybetmemek adına bu duygunun varlığını ve kıskançlık duygusunun yaşanılan durumları irdelemek gerekmektedir.

Futbol ve Taraftarlık Psikolojisi

FUTBOL VE TARAFTARLIK PSİKOLOJİSİ

Sevelim ya da sevmeyelim spor özellikle de ülkemizde futbol; hayatımızın kaçınılmaz bir parçası. Kimilerimiz için bir iş, kimilerimiz için bir hobi kimilerine de bir eğlence şekli… Kimilerine bir obsesyon ya da bazılarına göre de sıkıcı olabilir futbol…

Peki… Acaba neden özellikle erkeklerin hayatında futbol; futbol maçlarını seyretmek, bir futbol takımının taraftarı olmak bu kadar önemli? Neden erkekler futbol u fanatik olma derecesinde bu kadar çok sevip takip etmeye çalışıyor ve hatta tüm plan ve programlarını maç saatlerine göre yapıyor? Tuttukları takımın kazanmalarından çok mutlu olup; kaybettiklerinde depresyona girecek kadar kendilerini kötü hissediyorlar?

İşte bu ve benzeri soruların cevaplarını spor psikologları, uzun senelerden beri incelemektedir.

Yapılan araştırmalara göre özellikle erkeklerin maç seyretmesinin en önemli nedenlerinden biri kafalarını dağıtması olarak saptanmıştır. Yoğun iş temposundan, günlük hayatın getirisi olan sorumluluklardan, bir çeşit ‘kaçış’ oluyor futbol. Keyif veriyor. Deşarj olmaya vesile oluyor.

Aynı zamanda maçı seyrederken erkek kendisini takımın ya da bir oyuncunun yerine koyuyor… Yani, kendini onunla özdeştiriyor. Oyuncunun/takımının başarısını sanki ‘kendi’ başarısı olarak algılıyor. Hatta maç bitip skoru sorduğumuzda, şayet takımı kazanmışsa erkekten gelen cevabı genellikle ‘başardık’ olarak duymaya hepimiz aşınayızdır. İşte buradaki ‘başardık’ cümlesi bize erkeklerin kendilerini takımları ile ne kadar özdeşleştirdiklerinin en güçlü kanıtıdır.

Kişilerin öz-saygı (değer) duygularında artış, kendilerini daha çekici, güçlü, üstün ve yeterli hissetme; gibi veriler psikologlar tarafından saptanmıştır. Nasıl kadın aktris ve modelleri kendilerine rol-model olarak alıyor ve özdeştiriyorlarsa erkeklerde futbolcuları rol model olarak alabiliyorlar, çünkü futbolcu kimliği beraberinde erkeğe: şöhret, güç, para, rekabet ve dayanıklılık gibi hisleri getirtiyor ve erkeklerin kendilerini daha iyi hissetmesini sağlıyor.

Ek olarak, psikolojide bu verileri destekleyen ‘Sosyal kimlik teorisi’ ne göre; öz-saygısı olmayan kişiler kendilerini yalnız ve izole edilmiş hisseder, kaygı duyabilirler. Spor taraftarlığı ‘birlik’, ‘beraberlik’ ve ‘bağlılık’ duygularını hissettiriyor; öz-saygı duygusunu kişilerde yükselmesini sağlıyor. Depresyon riskini de azaltıyor. Aynı zamanda futbol, erkekleri sıradanlıktan uzaklaştırıyor. Kadınların hayatı kadar renkli ve dolu olmayan hayatlarına heyecan ve coşku katmasına yardımcı oluyor.

Ayrıca futbol erkeklerin içinde bastırdıkları agresyonu sağlıklı bir şekilde ortaya çıkarmasına fırsat veriyor. Özellikle maç seyrettikleri o an dünyadan bağlantılarını kesebiliyor, kimseyi ve hiç kimsenin düşüncelerini, söylediklerini takmayabiliyor erkekler… Genelde, ‘buddy’ yani en yakın erkek arkadaşları ile maça gitmeyi veya seyretmeyi tercih ediyorlar. Eş ya da iş arkadaşları ile değil. Sonuçta futbol ‘erkek’ oyunu; ‘maço’ bir oyun… Onlar için futbol seyretmek bir çeşit ‘sosyalleşme’, ‘iletişim’ şekli oluyor. İçinde her türlü strateji ve taktiği bulunduruyor ve beyni çalıştırıyor. Ama ne de diğer oyunlar gibi komplike ve kafa karıştırıyor. Bu yüzden zaten erkeklere daha çok hitap ediyor.

Özetle, erkekler için futbol bir çeşit terapi… Öz-saygılarını güçlendiren, ait olma duygusunu yaşatan, heyecan, coşku ve keyif verip adrenalin salgılatan… Hayatın stres, sorumluluk ve sıradanlığından kaçış fırsatı sağlayan; kimlik algısını yukarı taşıyan. Beraberinde birçok duyguyu hissettiren, yaşatan… Futbol o zaman sadece bir ‘oyun’ değil… Gerçek anlamda erkeklere sunabileceğimiz bir armağan. Bununla beraber, yinede dikkat etmemiz gereken nokta ise her şeyde olduğu gibi hayatımızda futbol taraftarlığında da aşırıya kaçmamak. Fanatikleşmemek… Sonuçta, hayattaki birçok şey gibi futbol da bağımlılığa sebep olabilir…

Bekar Erkekler...

BEKÂR ERKEKLER

‘Bekâr erkek’ olmak çoğunlukla bir ayrıcalıktır, bekar erkek havalıdır, rahattır; ya da en azından çevre tarafından öyle algılanmaktadır. Kimseye bağlı olmamak, kendisinden başkasına sorumlu olmamak, dilediği zaman istediğini yapabilmek ve kimseye bir açıklama gerekliliği duymamak; tüm bunları, bekâr-yalnız erkek olmanın avantajlarının başında sayabiliriz.

Bekar, yalnız yaşayan erkek, kariyerine odaklanabilir; istediği saatlere kadar çalışıp sabahlayabilir, yurt dışı seyahatlerine arkasında aklı kalacak birileri olmadığından sık sık çıkabilir. O, aynı zamanda da kazandığı parayı doyasıya ve sadece kendisine harcamanın zevkine varabilir …

İstediği zaman sessizlik ve huzur bulabilir, yalnızlığın tadını çıkarabilir, istediği düzeni kurabilir veya düzensiz olmanın keyfini yaşayabilir.

Dilediği kişiyle gezebilir; bağlanmadan ilişkiler yaşayabilir. En önemlisi ‘uzlaşmak’, ‘orta yol bulmak’ zorunda değildir çünkü değer verdiği ve ciddi bir beraberlik yaşadığı bir ilişkisi yoktur yalnız erkeklerin…

Yapılan araştırmalar, bekâr erkeklerin toplum tarafından; sürekli olarak bir bardan ötekine giden, çok para harcayan, kendilerine pahalı hediyeler alan, önüne gelen ile ilişkiye giren, dışarıdan mutlu gibi gözükse de aslında mutlu olmayan kişiler olarak görüldüğünü vurgulamaktadır.

Oysaki, belli bir yaşa kadar yalnız olmak mutluluk getirir ve başlı başına yaşanması gereken bir deneyimdir, özellikle de erkekler açından…

Hatta ‘yalnızlık’ yaşamamış, bu duygu ve süreci hiç tatmamış olmak, bir erkeğin gerçek anlamda mutlu ve sağlıklı ilişkiler kurmasına engel oluşturur. Gelecekte, yaşayacağı ilişkide başarısız olmasına ve hatta yanlış zamanda, yanlış kişi ile beraberlik kurmasına kadar gidebilecek seçimler yapmasına sebep oluşturabilir.

Yalnız yaşamanın erkeklere kazandırdıkları…

Yalnız olmak kişiye istediğini yapma imkânını verir; her şeyin sorumluluğu kişiye aittir.

Kendisiyle, huzur içinde baş başa kalma fırsatını sunar. Böylelikle iç dünyasını tanımak için zamanı vardır. Özgürdür. Yalnız olmak; hayattan beklentilerini, neyi isteyip istemediğini anlamasını, hedeflerini daha rahat belirlemesini, potansiyel ve limitlerini keşfetmesini sağlar.

Yalnız olmak yeni bir beraberlik için temel oluşturmaktan öte, duygusal ihtiyaçları gidermeyi, hayalleri gerçekleştirmeyi ve bireysel gelişimi sağlar. Erkek kendisine değer vermeyi, sevmeyi ve bakmayı öğrenir; başka bir deyişle gereksiz yere başkalarını kullanarak kendi eksiklerinizi kapatmamayı özümser ki, bu ileride yaşanacak berberlikler için sağlam temeller oluşturması demektir.

Bazı erkekler için ilişki isteme nedeni, kendi eksiklerini kapatmak, yaşamını kolaylaştırmaktır. Oysaki ilişkiye girmenin tek amacının ‘paylaşmak’ olması doğrudur; çünkü boşlukların başkası tarafından kapatılacağını umut etmek hayal kırıklığı, başarısızlık, gücenme ve kırgınlıklardan başka bir şey getirmez. Bu tarz bir ilişki yaşamak yerine yalnız olmak daha sağlıklıdır.

Araştırmalar gösteriyor ki, erkekler özellikle kendi ‘bekâr’ hayatlarını paylaştıkları yakın erkek arkadaşları ciddi ilişki ve evlilik sürecine girdiklerinde, yalnızlık duygusuna kapılabiliyorlar. Hatta sırf bu nedenle panikleyip, yanlış eş seçimleri yapabiliyor ve mutsuz bir beraberlik sürecine adım atabiliyorlar. Uzmanlara göre, böyle bir durum ile karşılaşan erkeklerin soğukkanlılıklarını korumaları, ani kararlar vermekten kaçınmaları ve yeni bir ilişkiye başlamadan önce kendi iç ses ve mantıklarını dinlemeleri önem taşımaktadır.

Bekârlık mı Evlilik mi?

Bu soru halen psikologların en çok analiz ettikleri ve üzerinde araştırma yaptıkları konu başlıklarından biridir. Bu konu ile ilgili değişik görüşler var tabii ki:

Kimilerine göre evlilik, kişisel tatminsizlik, ‘otonomi’ yani ‘özerklik’ için bir tehdit, özgürlük kısıtlayıcı bir durum olarak görülmüştür.

Yapılan araştırmalar, evlilikle ilgili negatif düşünce ve yorumlar üzerine odaklanıldığında, tam tersine, evlilik kurumunun hem erkek hem de kadın için yararlarının çokluğunu ortaya çıkarmıştır. Sonuç olarak evli olmanın; fiziksel, ruhsal, duygusal, cinsel ve ekonomik anlamda kişilere daha iyi geldiği saptanmıştır. Evlilik ve aile kurmanın, ait olma duygusunu pekiştiren, temel ihtiyaçlarımız olan sevgi, güven, sadakat ve bağlılık duygularını güçlendirdiği belirlenmiştir.

Erkekler ne ister?

Genel olarak bir gerçek vardır ki… Erkekleri anlamak kimi zaman zor olabilir. Hatta kendileri bile bazen kendilerini anlamayabilirler.

Psikologlar, erkekler için ‘başarı’nın, benliklerini bulabilmeleri adına çok önemli bir faktör olduğunu gözlemlemişlerdir. Özellikle erkekler birden fazla alanda başarılı oldukça kendilerini daha iyi hissetmektedirler. Bu nedenle, bir erkek aile kurmak istediğinde; kadınına iyi bir koca ve çocuklarına iyi, başarılı bir baba olacağını kanıtlamak ister. Bunu da; saygılı, kendine güvenen, akıllı, hoş, oturup konuşulabilecek, başka bir deyişle, hem akıl hem kalbine hitap edecek kadınla gerçekleştirmek ister… Aksi takdirde, erkek, doğal olarak yalnız, yani ‘bekâr’ olarak kalma yolunu seçer.

Bekâr Erkeklere tavsiyeler

• Özgürlüğünüzün tadını çıkarın.
• Yeniliklere açık olun.
• Sizi geliştirecek, yeni imkânlar sunacak her şeye ‘evet’ deyin.
• Kendinizi analiz edin.
• Kariyerinize odaklanın.
• Ailenize ve dostlarınıza zaman ayırın.
• Kendinize yatırımlar yapın.
• En yakın arkadaşınız ciddi bir ilişkiye girerse asla paniklemeyin, herkesin ‘doğru zaman’ı aynı değildir, tıpkı her bebeğin farklı zamanlarda ilk adımını atması gibi…

Yalnız Kadınlar Diyarı...

Yalnız Kadınlar diyarı

Kadın olmak zor bir zanaattır. Özellikle ‘yalnız’ kadın olmak çok daha zordur, özveri gerektirir. Halen 21 yy.da bile ‘kadın kimliği’ evlilik, eş, çocuk sahibi olma gibi kavramlar ile özdeşleştirilmektedir. Buna rağmen, günümüzde, yapılan araştırmalar gösteriyor ki, yalnız olan ve yalnız yaşayan kadınların sayısı her geçen gün artmakta… Genç, güzel, meslek sahibi kızların biran önce evlenip, kendilerine bir yuva kurmak istedikleri dönemler geride kaldı. Kadınlar ekonomik bakımdan özgürlüklerine kavuştuktan sonra bir erkeğin sorumluluğunu üstlenmeyi gereksiz bulabiliyorlar. Evliliklerin büyük bir bölümünün boşanma ile sonuçlanması da genç kadınları evlilikten soğutan nedenlerin başında gelmekte.

Tabii ki her şeyde olduğu gibi yalnız kadın olmanın da hem avantajları hem de dezavantajları var. Toplumumuzda, yalnız kadın olmanın en büyük dezavantajlarından biri; çevrenin bu kadınlara ‘kötü gözle’ bakmaları ve ‘etiketlendirmeler’ yapmalarıdır. Tabii ki bu tarz negatif düşüncelere sahip olanlar, daha çok ‘önyargılarından’, ‘kalıplaşmış düşüncelerinden’ arınamamış kişilerdir.

Yalnız kadınların çoğunun, dışarıdan mutsuz, tek, üzgün, sürekli bir partner/eş arayışında olarak algılandığı da başka bir gerçektir. Oysa ki yapılan araştırmalar, yalnız kadınların büyük bir çoğunluğunun durumlarından gayet mutlu ve huzurlu olduklarını ortaya çıkarmıştır. Fakat kimi zaman yalnız kadın, evde paylaşacak birinin olmamasından ve her şey ile kendisinin ilgilenmek zorunda kalmasından dolayı mutsuzluk hissedebilir. Ne de olsa ayakta kalmak ve standartlarını korumak adına sürekli çalışmak; aynı zamanda ev işleri ile tek başına ilgilenmek zorundadır. Anında destek alıp, yaslanacağı ve güvenebileceği bir kişiyi bulamayabilir.

Yalnız kadın, iş ve özel hayat dengesine de dikkat etmek zorundadır. Sonuçta evde bekleyen bir kişinin olmamasından dolayı kendini işe kaptırması, hatta iş-kolikliğe kadar gidebilmesi bir olasılıktır. Bazen bu durumlar kendisinde baskı oluşturabilir. İşte bu noktada arkadaşlarından veya ailesinden yardım istemesi onu rahatlatacaktır.

Avantajlarına gelince… Öncelikle ‘özgürdür’. İstediği zaman dilediğini yapabilir. Kendisinden başka kimseye hesap vermek zorunda değildir. ‘Otonomi’ yani; kendi kendini, kendi hayatını yönetme sahibidir. Önündeki fırsatları rahatlıkla değerlendirebilir. Sosyal hayatında çeşitliliğe açıktır. Yani istediği zaman seyahate çıkabilir, spor yapabilir, dilediğince alternatifler bulabilir, arkadaşlarına ve ailesine zaman ayırabilir.

Kazandığı parayı kendisine dilediği gibi harcayabilir. Kariyer seçme özgürlüğüne sahiptir ve yaşamını dilediği gibi şekillendirebilir.

Yalnız olmak kadına, kendisini iyice ve yeniden tanıma fırsatını sunar. Hedeflerini, hayallerini belirleyebilir. Zamanı geldiğinde, kendini hazır hissederse, yaşamını paylaşacağı kişiyi daha sağduyulu, daha güvenli bir şekilde seçebilir.

Yalnız kadınlara öneriler:

• Kimsenin tavırlarının seni kırmasına izin verme. Kendine değer ver. Seçimlerinden gurur duy.
• Kendini ve neden tek başına olduğunu açıklamak zorundaymış gibi hissetme. Sonuçta herkes kendi hayatından ve yaptığı seçimlerden sorumludur.
• Yalnızlığın tadını çıkar.
• Pozitif ol.
• Sosyalleş.
• Şayet bir ilişkiden yeni çıkmışsan ‘iyileşmeye’ zaman ayır.
• Yeniliklere ve yeni kişilere açık ol.
• Negatif unsurları etrafında tutmamaya çalış.
• Gelecekte bir beraberlik yaşamak istiyorsan o kişinin ne gibi özelliklere sahip olması gerektiğini düşün.Kadın olarak daima, en iyiyi hak ettiğini bil.