Walking the path alone: Self-responsible spouse
How going it alone brings couples together
Published on June 17, 2010
Going it alone is not what most brides and grooms envision on their wedding day. We picture a lifetime of togetherness. Expect to meet each other's needs. Hope never to feel lonely again.
Of course, opportunities for togetherness are chief among the benefits of love and marriage. If, however, we accept the conventional wisdom that spouses are supposed to fulfill each other's wants and needs, we are headed for frustration and disappointment. And, if we believe the old thinking that marriage is the antidote for loneliness, we are sure to blame our spouses when we feel lonely.
Based on the belief that marriage is the most important and special relationship of one's life, we hold spouses uniquely responsible to "be there for each other." If our needs go unmet or loneliness besets us, we conclude that our spouses are failing to shoulder their share of marital responsibilities. We easily justify this conclusion, because conventional wisdom condones pointing the finger at matrimonial slackers. (See previous post, Is your partner a matrimonial slacker?)
In order to get off the road to marital dissatisfaction, we must choose a singular new path - the path of self-responsibility. And each of us must walk this path alone. "But wait," you may ask, "don't couples have to work together to resolve marital issues?" Simply put, no.
When we say we have marital issues, we are expressing dissatisfaction with each other's behavior. Think about it. We, essentially, tell our partners, "My feelings of resentment/insecurity/loneliness will change, if you change your behavior." Of course, it's understandable to feel unhappy about perceived neglect and "grown-up" tantrums or to initially react by pointing a finger and saying, "He started it!" But we all know where that leads.
Exception: If you are being abused by your spouse, the self-responsible approach is to rescue yourself.
Unfortunately, most of us mistakenly believe that the act of making our dissatisfaction known - "speaking up for ourselves" - is being self-responsible. "Speaking up" about our concerns equals asking a spouse to take responsibility for our unhappiness. Self-responsible spouses accept that, regardless of the specifics, others are not to blame for our negative emotions. Self-responsible spouses understand that managing negative emotions is strictly do-it-yourself. (See previous post, How to Train Your Dragon.)
Choosing the self-responsible path means: 1) Stepping off the road that everyone else seems to be following; 2) Giving up the idea that marital satisfaction hinges on transforming our partners; 3) Asking and answering a few ego-confronting, self-transforming questions:
Do my expectations reflect reality?
Do my reactions show emotional maturity?
Am I constructively managing my negative emotions?
Am I focusing on my partner's strengths?
As for how walking alone on the path of self-responsibility brings couples together, imagine the profound attraction you might feel toward a spouse who stopped criticizing you and started transforming himself or herself.
29 Haziran 2010 Salı
24 Haziran 2010 Perşembe
For Better Or For Worse
For Better Or For Worse
In-Loveness Will Often Collapse Under The Weight of "The Worse"
Published on June 23, 2010
How many weddings have you attended where a portion of the vows has included the phrase “for better or for worse?” If you are like me, probably lots.
But most of the time when we hear those words, we are hoping for lots of “better” and not much (if any) “worse” for the newly-wed couple.
We operate as if the only thing love needs for its development and growth is “the better.”
Rare is the person who realizes that “the worse” is just as important for the development and growth of love as is “the better.”
Some may have heard the story of “The Beggar And The Chrysalis”:
Along a dusty road in India there sat an old beggar who sold cocoons. A curious young boy watched him from a distance day after day. Unexpectedly the beggar one day beckoned to the boy: “Do you know what beauty lies within this ugly chrysalis? I will give you one so that you might see for yourself. But you must be careful not to handle the cocoon until the butterfly emerges.”
The boy was enchanted with the gift and hurried home to await the butterfly. He laid the cocoon on the floor and became aware of a strange thing. The hidden butterfly was beating its fragile wings against the hard wall of the chrysalis. It appeared that the butterfly would surely perish before it could break the unyielding prison. Wanting only to help, the boy impulsively pried open the cocoon. Out flopped a wet, brown thing that quickly died.
The boy sadly returned and told his story to the beggar. When the beggar discovered what had happened, he quietly explained to the boy: “In order for the butterfly’s wings to grow strong enough to give support, it is necessary that it beat them against the walls of the cocoon. Only by this struggle can its wings become durable and beautiful. When you denied that struggle, you took away its chance for strength and beauty.”
We often think of “the worse” as an obstacle to the development and growth of love. But in reality, the hard times are a necessary part of the experience whereby the strength and beauty of love takes shape.
In-Loveness Will Often Collapse Under The Weight of "The Worse"
Published on June 23, 2010
How many weddings have you attended where a portion of the vows has included the phrase “for better or for worse?” If you are like me, probably lots.
But most of the time when we hear those words, we are hoping for lots of “better” and not much (if any) “worse” for the newly-wed couple.
We operate as if the only thing love needs for its development and growth is “the better.”
Rare is the person who realizes that “the worse” is just as important for the development and growth of love as is “the better.”
Some may have heard the story of “The Beggar And The Chrysalis”:
Along a dusty road in India there sat an old beggar who sold cocoons. A curious young boy watched him from a distance day after day. Unexpectedly the beggar one day beckoned to the boy: “Do you know what beauty lies within this ugly chrysalis? I will give you one so that you might see for yourself. But you must be careful not to handle the cocoon until the butterfly emerges.”
The boy was enchanted with the gift and hurried home to await the butterfly. He laid the cocoon on the floor and became aware of a strange thing. The hidden butterfly was beating its fragile wings against the hard wall of the chrysalis. It appeared that the butterfly would surely perish before it could break the unyielding prison. Wanting only to help, the boy impulsively pried open the cocoon. Out flopped a wet, brown thing that quickly died.
The boy sadly returned and told his story to the beggar. When the beggar discovered what had happened, he quietly explained to the boy: “In order for the butterfly’s wings to grow strong enough to give support, it is necessary that it beat them against the walls of the cocoon. Only by this struggle can its wings become durable and beautiful. When you denied that struggle, you took away its chance for strength and beauty.”
We often think of “the worse” as an obstacle to the development and growth of love. But in reality, the hard times are a necessary part of the experience whereby the strength and beauty of love takes shape.
23 Haziran 2010 Çarşamba
10 Basic Truths About Keeping Your Relationship Healthy
10 Basic Truths About Keeping Your Relationship Healthy
It's easy to make relationships more complicated than they are.
Published on September 20, 2009
I think it's easy to make things more complicated than they need to be. Here are some basic rules of
the relationship road that will keep you headed in the right direction.
1. Successful relationships take work. They don't happen in a vacuum. They occur when the couples in them take the risk of sharing what it is that's going on in their hearts and heads.
2. You can only change yourself, not your partner. If you love someone and think that after a while he or she will alter behaviors you find uncomfortable, think again. If you want changes, put them on the table, so your partner knows what you need.
3. All arguments stem from our own fear or pain. When upset occurs, check out what's going on inside you rather than getting angry with your partner. Truth is that we usually aren't upset for the reasons we think we are.
4. Understand that men and women are very different. We're not from Mars or Venus; we're not even in the same solar system. Understanding and celebrating our differences will make living together more peaceful, interesting and fun.
5. Honor each other in some way every day. Every morning, you have the opportunity to make your relationship sweeter and deeper by recommitting to your mate. Feeling respected and cherished by the one you love makes life much nicer.
6. Anger is a waste of time. Anger also is a relationship killer because it makes you self-absorbed and won't allow you to see the good. If you are annoyed with your mate, give yourself some time to calm down and then gently discuss what's going on for you.
7. Get regular tune-ups. Go to a couples workshop, talk with a counselor or read a relationship book together at least once a year. Even if you don't think that you need ideas, and the process alone will strengthen your connection.
8. Find a way to become and stay best friends. For some, this sounds unromantic, but for those who live it, most say it's the best part of their time together.
9. Be responsible for your own happiness. No other person can make you happy. It's something that you have to do on your own. If you feel that it's your partner's fault, think again, and look within to find out what piece may be missing for you.
10. Give what you want to get. Our needs change with time. If you'd like to feel understood, try being more understanding. If you want to feel more love, try giving more. It's a simple program that really works.
There are no guarantees, but couples who practice these techniques have longer and stronger relationships than those who are not proactive in their love.
It's easy to make relationships more complicated than they are.
Published on September 20, 2009
I think it's easy to make things more complicated than they need to be. Here are some basic rules of
the relationship road that will keep you headed in the right direction.
1. Successful relationships take work. They don't happen in a vacuum. They occur when the couples in them take the risk of sharing what it is that's going on in their hearts and heads.
2. You can only change yourself, not your partner. If you love someone and think that after a while he or she will alter behaviors you find uncomfortable, think again. If you want changes, put them on the table, so your partner knows what you need.
3. All arguments stem from our own fear or pain. When upset occurs, check out what's going on inside you rather than getting angry with your partner. Truth is that we usually aren't upset for the reasons we think we are.
4. Understand that men and women are very different. We're not from Mars or Venus; we're not even in the same solar system. Understanding and celebrating our differences will make living together more peaceful, interesting and fun.
5. Honor each other in some way every day. Every morning, you have the opportunity to make your relationship sweeter and deeper by recommitting to your mate. Feeling respected and cherished by the one you love makes life much nicer.
6. Anger is a waste of time. Anger also is a relationship killer because it makes you self-absorbed and won't allow you to see the good. If you are annoyed with your mate, give yourself some time to calm down and then gently discuss what's going on for you.
7. Get regular tune-ups. Go to a couples workshop, talk with a counselor or read a relationship book together at least once a year. Even if you don't think that you need ideas, and the process alone will strengthen your connection.
8. Find a way to become and stay best friends. For some, this sounds unromantic, but for those who live it, most say it's the best part of their time together.
9. Be responsible for your own happiness. No other person can make you happy. It's something that you have to do on your own. If you feel that it's your partner's fault, think again, and look within to find out what piece may be missing for you.
10. Give what you want to get. Our needs change with time. If you'd like to feel understood, try being more understanding. If you want to feel more love, try giving more. It's a simple program that really works.
There are no guarantees, but couples who practice these techniques have longer and stronger relationships than those who are not proactive in their love.
11 Haziran 2010 Cuma
Evlilikte Duygusal Zeka...
EVLİLİKTE DUYGUSAL ZEKÂ
Araştırmacılar, sorunların değil, davranış biçimlerinin evliliği bitirdiğini söylüyor.
Bütün aşkların tatlı başladığı gibi, bütün evlilikler de ‘bir yastıkta kocamak’ için yapılıyor. Ancak büyük heyecanlarla yaşanan ilk beraberlikler ve o ilklerin dayanılmaz cazibesi zamanla yerini kavgalara, ayrılıklara bırakıyor. Nikah masasında söylenen ‘evet’ler hayatınızda yeni açılan sayfanın da ilk sözcükleri olur. Sonra gelenekler, birbirine aşık insanların duygu yoğunluğuna karmaşa başlar. Zorunluluklar, sorumluluklar birbiri ardına dizilir......
Hayatın akıp giden çarkına çelme takmaya uğraşırken, taraflar birbirlerini kimi zaman anlayamaz olur. Kısacası zaman içinde yaşınız, çevreniz ve deneyimlerinizle değişirsiniz. Bu değişimleri yumuşak geçişlerle evliliğinize taşımayı beceremezsiniz. İşte bu noktada duygusal zekâ denilen sihirli değnek devreye girip, görevini üstlenir. Duygusal zekâ konusunda araştırmalar yapan psikologlar bu sihirli formülü bakın nasıl anlatıyor.
Evlilikte duygusal zekânın her zaman devrede olması gerekir. Eşler arasında evlilik içi sorunlar yaşanıyorsa, önce kendi analizlerini yapmaları şarttır. Duygusal zekâ uyuduğu zaman, sorunlar bir çığ gibi büyümeye başlar.
Evlilik sonrası
Evlilik kanunlar önünde pekiştirildikten sonra, evlilik sürecinde birden fazla boyut başlıyor. Evliliğin sosyal boyutu, evliliğin kuralları, evlilikteki roller ve evliliğin duygusal boyutu. Evlilik terapilerine başvuran çiftlerde, en çok rastlanan sorunların başında, eşler arasındaki iletişim sorunu ve bu iletişimsizlikten doğan problemler geliyor. İşte bu noktada duygusal zekâ önem taşıyor .
Duygusal zekâ olarak adlandırdığımız, karşı tarafı anlayabilme, algılayabilme ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir.
Toplumumuzda kişileri duygusal ve mantıklı olarak iki gruba ayırıyoruz. Üstelik mantıklı olarak nitelendirilen kişilerden övgüyle, diğerlerinden de eleştiri ile söz ediyoruz. Oysa ki, her alınan kararın altında duygular yatıyor.
İnsan kendisine yapılan bir harekete cevap vermeden önce duygularına başvurur. Duygusundan aldığı mesajla düşüncesini geliştirir, sonunda da bu düşüncesini eyleme döker. Bu gerçeği göz önüne alırsak duygusal insan, mantıklı insan ayrımına gitmemek gerektiğini görürüz.
Öncelikle zekâ bir bütün olarak ele alınırdı. Son yıllarda zekânın birden fazla alanda işlevsel olduğu ortaya çıktı. Bu açıdan baktığımızda evliliklerde duygusal zekânın ne kadar gerekli olduğunu görüyoruz. Bu evlilikte duygusal zekânın varlığı, uyumu son derece olumlu etkiliyor.
Evlilik terapilerinde çiftler terapi süresince bu alandaki boşlukları çok iyi fark edebiliyorlar. Bir anlamda empati kurmayı da denemiş oluyorlar. Empati; bir kişinin diğer kişinin yerine bir an için geçerek, onun gibi hissetme ve onun gibi algılama becerisi. Yani, bir başkasının gözleriyle dünyaya bakmak ve bir başkasının duyguları ile bir an için yaşamaktır.
Eşinin üzüldüğü herhangi bir olayı saçma bulan eş, eğer duygusal zekâsını işin içine sokarsa, söz konusu olan üzüntünün hiç de saçma olmadığını fark eder. Kırıcı, yıpratıcı birçok konuşmanın ve davranışın da bu şekilde önüne geçilmesi mümkün olacaktır.
Araştırmacılar, sorunların değil, davranış biçimlerinin evliliği bitirdiğini söylüyor.
Bütün aşkların tatlı başladığı gibi, bütün evlilikler de ‘bir yastıkta kocamak’ için yapılıyor. Ancak büyük heyecanlarla yaşanan ilk beraberlikler ve o ilklerin dayanılmaz cazibesi zamanla yerini kavgalara, ayrılıklara bırakıyor. Nikah masasında söylenen ‘evet’ler hayatınızda yeni açılan sayfanın da ilk sözcükleri olur. Sonra gelenekler, birbirine aşık insanların duygu yoğunluğuna karmaşa başlar. Zorunluluklar, sorumluluklar birbiri ardına dizilir......
Hayatın akıp giden çarkına çelme takmaya uğraşırken, taraflar birbirlerini kimi zaman anlayamaz olur. Kısacası zaman içinde yaşınız, çevreniz ve deneyimlerinizle değişirsiniz. Bu değişimleri yumuşak geçişlerle evliliğinize taşımayı beceremezsiniz. İşte bu noktada duygusal zekâ denilen sihirli değnek devreye girip, görevini üstlenir. Duygusal zekâ konusunda araştırmalar yapan psikologlar bu sihirli formülü bakın nasıl anlatıyor.
Evlilikte duygusal zekânın her zaman devrede olması gerekir. Eşler arasında evlilik içi sorunlar yaşanıyorsa, önce kendi analizlerini yapmaları şarttır. Duygusal zekâ uyuduğu zaman, sorunlar bir çığ gibi büyümeye başlar.
Evlilik sonrası
Evlilik kanunlar önünde pekiştirildikten sonra, evlilik sürecinde birden fazla boyut başlıyor. Evliliğin sosyal boyutu, evliliğin kuralları, evlilikteki roller ve evliliğin duygusal boyutu. Evlilik terapilerine başvuran çiftlerde, en çok rastlanan sorunların başında, eşler arasındaki iletişim sorunu ve bu iletişimsizlikten doğan problemler geliyor. İşte bu noktada duygusal zekâ önem taşıyor .
Duygusal zekâ olarak adlandırdığımız, karşı tarafı anlayabilme, algılayabilme ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir.
Toplumumuzda kişileri duygusal ve mantıklı olarak iki gruba ayırıyoruz. Üstelik mantıklı olarak nitelendirilen kişilerden övgüyle, diğerlerinden de eleştiri ile söz ediyoruz. Oysa ki, her alınan kararın altında duygular yatıyor.
İnsan kendisine yapılan bir harekete cevap vermeden önce duygularına başvurur. Duygusundan aldığı mesajla düşüncesini geliştirir, sonunda da bu düşüncesini eyleme döker. Bu gerçeği göz önüne alırsak duygusal insan, mantıklı insan ayrımına gitmemek gerektiğini görürüz.
Öncelikle zekâ bir bütün olarak ele alınırdı. Son yıllarda zekânın birden fazla alanda işlevsel olduğu ortaya çıktı. Bu açıdan baktığımızda evliliklerde duygusal zekânın ne kadar gerekli olduğunu görüyoruz. Bu evlilikte duygusal zekânın varlığı, uyumu son derece olumlu etkiliyor.
Evlilik terapilerinde çiftler terapi süresince bu alandaki boşlukları çok iyi fark edebiliyorlar. Bir anlamda empati kurmayı da denemiş oluyorlar. Empati; bir kişinin diğer kişinin yerine bir an için geçerek, onun gibi hissetme ve onun gibi algılama becerisi. Yani, bir başkasının gözleriyle dünyaya bakmak ve bir başkasının duyguları ile bir an için yaşamaktır.
Eşinin üzüldüğü herhangi bir olayı saçma bulan eş, eğer duygusal zekâsını işin içine sokarsa, söz konusu olan üzüntünün hiç de saçma olmadığını fark eder. Kırıcı, yıpratıcı birçok konuşmanın ve davranışın da bu şekilde önüne geçilmesi mümkün olacaktır.
10 Haziran 2010 Perşembe
AİLEDE ÇOCUKLARIN DUYGUSAL ZEKA GELİŞİMİ
AİLEDE ÇOCUKLARIN DUYGUSAL ZEKA GELİŞİMİ
Duygusal zeka karşı tarafı anlama, algılama, ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir ve insan yaşamında çok önemlidir. Yapılan araştırmalar, bireylerin hayatlarını yönlendirmede, mutlu ve başarılı olmalarında zekanın (IQ) etkisinden çok duygusal zekanın önemli olduğunu göstermektedir. Bunun başlıca nedeni , düşünme yeteneğinin zeka ile sınırlı olup, istek ve motivasyonun duygusal zekanın birer getirisi olmasından kaynaklanmasıdır. Duygusal becerisi olan çocuklar hayatlarının her evresinde başarılı olmaya adaylardır. Bu yüzden çocuklara duygusal zeka becerisinin kazandırılması, çocukların hayatlarındaki engelleri aşmaları ve hayal kırıklıkları ile kolay başa çıkabilmeleri için çok büyük önem taşımaktadır.
Çocuklar, bebekliklerinden itibaren sağlıklı sağlıksız, doğru ya da yanlış pek çok şeyden etkilenerek büyürler. Çevrelerinden gelen tepkilere göre kendileri ve başkaları ile ilgili çeşitli duygu ve düşünceler edinir ve bunlara göre, değişik davranış biçimleri geliştirirler. Bu nedenlerden dolayı duygusal zekanın ilk okulunun ‘aile’ olduğunu söylemek çok doğrudur. Anne-babanın davranışları çocuğun duygusal yaşantısında derin ve kalıcı etkiler yaratır.
Çocukların duygularına önem vermeyen ve duygusal ihtiyaçlarına karşılık vermeyen anne ve babalar, onların duygusal gelişimlerine engel olurlar.
Ebeveynlerin çocuklarına özel zaman ayırmaları, onları sevdiklerini, onları önemsediklerini belirtmeleri, onlarla iyi ilişkiler içinde olmaları, çocukların özgüvenlerini geliştirmelerini ve başkaları ile daha verimli ilişkiler kurmalarını sağlayacaktır.
Aile içinde duygusal gelişimlerine karşılık verilen, duygu ve hisleri kritik edilmeden dinlenilen, sevgi gören çocuklar, kendi anne-babalarına güven duyacak ve bir sıkıntıları olduğunda bunu onlarla çekinmeden paylaşacaklardır. Aynı zamanda, çocukların kendilerini tanımaları, seçim sahibi olmaları ve öz iradelerinin gelişimi için ebeveyninlerinin onlara seçme hakkını vermeleri, bu çocukların etrafında olan bitenlerle ilgili hislerinin gelişimine yardımcı olacaktır. Böylelikle, çocukların öz-bilinçleri de gelişecektir ve bu yeteneğe sahip olan çocuklar kendi duygu ve düşüncelerini daha iyi anlayacak ve kontrol edebileceklerdir.
Kendi farkındalıkları gelişmiş olan çocuklar, çevrelerindeki insanlarla olan ilişkilerinde de başarıya erişecekler ve başkaları ile sağlıklı ilişkiler kurabileceklerdir.
Bunlara ek olarak, anne ve baba çocuklarına mümkün olduğunca mutlu ve eğlenceli bir aile ortamı yaratmaya çalışmalıdırlar. Bunun nedeni, çocukların duygusal sağlıklarının ve etkili düşünme/öğrenme yeteneklerinin birbirleri ile yakından ilişkili olmasıdır. Çocuklara, gerginliğin, korku ve hayal kırıklıklarının çok yaşanmadığı, huzurlu, neşe ve mutluluğun olduğu, güven içinde hissedip yaşadıkları bir ortamın sağlanması bu çocukların günümüzün mutlu, üretken, bağımsız ve başarılı bireylerine dönüşmelerini sağlayacaktır.
Özet olarak söylemek gerekirse, çocuğun duygusal zekasının gelişebilmesi için, doğduğu günden itibaren sevgiden ve ilgiden yoksun kalmaması gerekiyor. Sıcak, güvene dayalı ilişkilerin yaşandığı bir ailede büyüyen çocuklar, duygusal zekaları gelişmiş bireylere dönüşüyorlar. Başkalarının duygularının ne anlama geldiğini anlama konusunda zorluk çekmiyorlar ve diğer insanlara karşı kendi duygularını nasıl ifade edebileceklerini öğreniyorlar. Bunlara ek olarak, duygusal açıdan sağlıklı yetişen çocuklar yaşamları boyunca daha az davranış problemleri yaşıyorlar. Başkalarının bakış açılarını anlayıp olumlu ilişkiler inşa edebiliyorlar.
Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi
Duygusal zeka karşı tarafı anlama, algılama, ve aynı zamanda da kişinin kendi duygularını ifade edebilme becerisidir ve insan yaşamında çok önemlidir. Yapılan araştırmalar, bireylerin hayatlarını yönlendirmede, mutlu ve başarılı olmalarında zekanın (IQ) etkisinden çok duygusal zekanın önemli olduğunu göstermektedir. Bunun başlıca nedeni , düşünme yeteneğinin zeka ile sınırlı olup, istek ve motivasyonun duygusal zekanın birer getirisi olmasından kaynaklanmasıdır. Duygusal becerisi olan çocuklar hayatlarının her evresinde başarılı olmaya adaylardır. Bu yüzden çocuklara duygusal zeka becerisinin kazandırılması, çocukların hayatlarındaki engelleri aşmaları ve hayal kırıklıkları ile kolay başa çıkabilmeleri için çok büyük önem taşımaktadır.
Çocuklar, bebekliklerinden itibaren sağlıklı sağlıksız, doğru ya da yanlış pek çok şeyden etkilenerek büyürler. Çevrelerinden gelen tepkilere göre kendileri ve başkaları ile ilgili çeşitli duygu ve düşünceler edinir ve bunlara göre, değişik davranış biçimleri geliştirirler. Bu nedenlerden dolayı duygusal zekanın ilk okulunun ‘aile’ olduğunu söylemek çok doğrudur. Anne-babanın davranışları çocuğun duygusal yaşantısında derin ve kalıcı etkiler yaratır.
Çocukların duygularına önem vermeyen ve duygusal ihtiyaçlarına karşılık vermeyen anne ve babalar, onların duygusal gelişimlerine engel olurlar.
Ebeveynlerin çocuklarına özel zaman ayırmaları, onları sevdiklerini, onları önemsediklerini belirtmeleri, onlarla iyi ilişkiler içinde olmaları, çocukların özgüvenlerini geliştirmelerini ve başkaları ile daha verimli ilişkiler kurmalarını sağlayacaktır.
Aile içinde duygusal gelişimlerine karşılık verilen, duygu ve hisleri kritik edilmeden dinlenilen, sevgi gören çocuklar, kendi anne-babalarına güven duyacak ve bir sıkıntıları olduğunda bunu onlarla çekinmeden paylaşacaklardır. Aynı zamanda, çocukların kendilerini tanımaları, seçim sahibi olmaları ve öz iradelerinin gelişimi için ebeveyninlerinin onlara seçme hakkını vermeleri, bu çocukların etrafında olan bitenlerle ilgili hislerinin gelişimine yardımcı olacaktır. Böylelikle, çocukların öz-bilinçleri de gelişecektir ve bu yeteneğe sahip olan çocuklar kendi duygu ve düşüncelerini daha iyi anlayacak ve kontrol edebileceklerdir.
Kendi farkındalıkları gelişmiş olan çocuklar, çevrelerindeki insanlarla olan ilişkilerinde de başarıya erişecekler ve başkaları ile sağlıklı ilişkiler kurabileceklerdir.
Bunlara ek olarak, anne ve baba çocuklarına mümkün olduğunca mutlu ve eğlenceli bir aile ortamı yaratmaya çalışmalıdırlar. Bunun nedeni, çocukların duygusal sağlıklarının ve etkili düşünme/öğrenme yeteneklerinin birbirleri ile yakından ilişkili olmasıdır. Çocuklara, gerginliğin, korku ve hayal kırıklıklarının çok yaşanmadığı, huzurlu, neşe ve mutluluğun olduğu, güven içinde hissedip yaşadıkları bir ortamın sağlanması bu çocukların günümüzün mutlu, üretken, bağımsız ve başarılı bireylerine dönüşmelerini sağlayacaktır.
Özet olarak söylemek gerekirse, çocuğun duygusal zekasının gelişebilmesi için, doğduğu günden itibaren sevgiden ve ilgiden yoksun kalmaması gerekiyor. Sıcak, güvene dayalı ilişkilerin yaşandığı bir ailede büyüyen çocuklar, duygusal zekaları gelişmiş bireylere dönüşüyorlar. Başkalarının duygularının ne anlama geldiğini anlama konusunda zorluk çekmiyorlar ve diğer insanlara karşı kendi duygularını nasıl ifade edebileceklerini öğreniyorlar. Bunlara ek olarak, duygusal açıdan sağlıklı yetişen çocuklar yaşamları boyunca daha az davranış problemleri yaşıyorlar. Başkalarının bakış açılarını anlayıp olumlu ilişkiler inşa edebiliyorlar.
Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi
8 Haziran 2010 Salı
BOŞANMA VE BOŞANMANIN ÇOCUK ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ
BOŞANMA VE BOŞANMANIN ÇOCUK ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ
Boşanma bir ailenin başına gelebilecek sarsıcı olaylardan biridir ve beraberinde etki bırakacak bir dizi değişikliği de getirir. Yapılan araştırmalara göre, artık günümüzde her iki evlilikten biri boşanma ile sonuçlanıyor ve evliliklerin yarısı ilk 7 sene içerisinde sona eriyor. Bu istatistiksel veriler, boşanmanın ciddi bir sosyal konu olduğunu şüphe göstermez bir şekilde göstermektedir.
Anne ve babası boşanmış çocukların gelişimleri sırasında, diğer çocuklara oranla daha fazla psikolojik sorunlar yaşadıkları görülmüştür. Bu yüzden, giderek daha fazla çift, aileyi dağıtmanın doğru olup olmayacağını sorgulamaktadır. Hatta, kimi çift, en azından çocuklar büyüyüp evden ayrılana kadar kişisel isteklerini, hayallerini bir kenara bırakıp evliliği sürdürmeyi düşünmektedir. Fakat, yapılan araştırma sonuçları; çocukların iyiliği için bir arada kalmanın çok nadir işe yaradığını göstermektedir. Bazen bir arada kalmak, çocuklara anlaşmayan anne babaların boşanmasından daha çok zarar verebilmektedir. Kasıtlı sessiz kalmalardan, sürekli bağrış cağrışlardan, fiziksel şiddet göstermeye kadar çeşitli anlaşmazlıklara tanık olmuş çocuklar, boşanmış aile çocuklarından daha uyumsuzdur. Kısacası, bazen bir evlilik sorununu çözmenin tek yolu evliliği sona erdirmek olabilir.
Günümüzde evliliklerin sona ermesi sık rastlanan bir olay olduğu için, birçok çocuk- çok küçük olanlar hariç- boşanma kelimesini bilmektedir. Eğer evliliğiniz bir süredir gergin ve mutsuzsa, çocuklarınızın bir şeylerin yolunda gitmediğinin farkında olmaları büyük bir olasılıktır. Ama buna rağmen, boşanma hakkında az çok bir şeyler bilmek ve sürekli anne-babanın kavgalarına tanık olmak bile bir çok çocuğu, anne babasının ayrılıyor ya da boşanıyor olduğu haberine hazırlamaz. Olay patladığı zaman çocuklar gerçekten sarsılır. İstismar eden biri bile olsa, bir ebeveynden ayrı olmak çocukları korkutur. Düşünüldüğünde boşanma, basit anlamda evlilik sözleşmesinin sona ermesidir. Ancak ruhsal açıdan değerlendirildiğinde; aile birliğinin bozulmasına yol açan ve bütün aile üyelerini, hatta yakın çevredeki kişileri dahi sarsabilen karmaşık bir olgudur.
Boşanma süreci içinde yaşanan gerginlikler ve çatışmalar, çocuğun içe kapanmasına, anne babası tarafından sevilmediğini düşünmesine, gerginliklerin sorumlusu olarak kendisini görmesine neden olur. Bu sürecin son noktası olan boşanma ise çocuğun bu düşüncelerinde haklı olduğunun göstergesi olarak ortaya çıkar ve yoğun suçluluk duygusuna yol açabilir.
İster saldırganlık ya da hırçınlık, uyku ve yeme bozukluğu, alt ıslatma, dikkat problemleri ve okul başarısızlığı şeklinde olsun boşanma; çocukta bir takım uyum ve davranış bozukluklarına neden olmakta ve çocuğun gelişimini olumsuz etkilemektedir. Bu olumsuz etkilerin en aza indirilmesi ancak anne ve babanın olumsuz tutumlarından kaçınmaları ile mümkündür. Asıl boşanmadan sonra, anne ve babalara sorumluluk düşmektedir. Bu dönemde çocuk yalnız kalmamalıdır. Genelde boşanma işlemi gerçekleştikten sonra, özellikle çocuklar küçük yaşta ise velayet anneye verilmektedir. Bu yüzden baba, çocuğun erkek figüründen uzaklaşmaması için çocuğu ile bağını her zaman sıkı tutmalıdır.
Çocukların, evliliğin sonlanmasına ve artık birlikte yaşamayacak olmalarına rağmen, anne ve babalarının yine onların ebeveynleri olacağını bilmeye ihtiyaçları vardır. Uzun süren çocuğa kimin bakacağı tartışmaları veya çocuğa bir tarafı seçme konusunda baskı yapılması çocuk için zedeleyici olabilir ve boşanmanın verdiği zararı arttırabilir.
Anne-babanın çocuklarının iyiliği için ve geleceği konusunda uyumlu olmaları ve bunu devam ettirmeleri önemlidir. Eğer çocuklar endişe belirtileri gösterirse profesyonel yardım da alınması yapılacak en doğru hareketlerdendir.
Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi
Boşanma bir ailenin başına gelebilecek sarsıcı olaylardan biridir ve beraberinde etki bırakacak bir dizi değişikliği de getirir. Yapılan araştırmalara göre, artık günümüzde her iki evlilikten biri boşanma ile sonuçlanıyor ve evliliklerin yarısı ilk 7 sene içerisinde sona eriyor. Bu istatistiksel veriler, boşanmanın ciddi bir sosyal konu olduğunu şüphe göstermez bir şekilde göstermektedir.
Anne ve babası boşanmış çocukların gelişimleri sırasında, diğer çocuklara oranla daha fazla psikolojik sorunlar yaşadıkları görülmüştür. Bu yüzden, giderek daha fazla çift, aileyi dağıtmanın doğru olup olmayacağını sorgulamaktadır. Hatta, kimi çift, en azından çocuklar büyüyüp evden ayrılana kadar kişisel isteklerini, hayallerini bir kenara bırakıp evliliği sürdürmeyi düşünmektedir. Fakat, yapılan araştırma sonuçları; çocukların iyiliği için bir arada kalmanın çok nadir işe yaradığını göstermektedir. Bazen bir arada kalmak, çocuklara anlaşmayan anne babaların boşanmasından daha çok zarar verebilmektedir. Kasıtlı sessiz kalmalardan, sürekli bağrış cağrışlardan, fiziksel şiddet göstermeye kadar çeşitli anlaşmazlıklara tanık olmuş çocuklar, boşanmış aile çocuklarından daha uyumsuzdur. Kısacası, bazen bir evlilik sorununu çözmenin tek yolu evliliği sona erdirmek olabilir.
Günümüzde evliliklerin sona ermesi sık rastlanan bir olay olduğu için, birçok çocuk- çok küçük olanlar hariç- boşanma kelimesini bilmektedir. Eğer evliliğiniz bir süredir gergin ve mutsuzsa, çocuklarınızın bir şeylerin yolunda gitmediğinin farkında olmaları büyük bir olasılıktır. Ama buna rağmen, boşanma hakkında az çok bir şeyler bilmek ve sürekli anne-babanın kavgalarına tanık olmak bile bir çok çocuğu, anne babasının ayrılıyor ya da boşanıyor olduğu haberine hazırlamaz. Olay patladığı zaman çocuklar gerçekten sarsılır. İstismar eden biri bile olsa, bir ebeveynden ayrı olmak çocukları korkutur. Düşünüldüğünde boşanma, basit anlamda evlilik sözleşmesinin sona ermesidir. Ancak ruhsal açıdan değerlendirildiğinde; aile birliğinin bozulmasına yol açan ve bütün aile üyelerini, hatta yakın çevredeki kişileri dahi sarsabilen karmaşık bir olgudur.
Boşanma süreci içinde yaşanan gerginlikler ve çatışmalar, çocuğun içe kapanmasına, anne babası tarafından sevilmediğini düşünmesine, gerginliklerin sorumlusu olarak kendisini görmesine neden olur. Bu sürecin son noktası olan boşanma ise çocuğun bu düşüncelerinde haklı olduğunun göstergesi olarak ortaya çıkar ve yoğun suçluluk duygusuna yol açabilir.
İster saldırganlık ya da hırçınlık, uyku ve yeme bozukluğu, alt ıslatma, dikkat problemleri ve okul başarısızlığı şeklinde olsun boşanma; çocukta bir takım uyum ve davranış bozukluklarına neden olmakta ve çocuğun gelişimini olumsuz etkilemektedir. Bu olumsuz etkilerin en aza indirilmesi ancak anne ve babanın olumsuz tutumlarından kaçınmaları ile mümkündür. Asıl boşanmadan sonra, anne ve babalara sorumluluk düşmektedir. Bu dönemde çocuk yalnız kalmamalıdır. Genelde boşanma işlemi gerçekleştikten sonra, özellikle çocuklar küçük yaşta ise velayet anneye verilmektedir. Bu yüzden baba, çocuğun erkek figüründen uzaklaşmaması için çocuğu ile bağını her zaman sıkı tutmalıdır.
Çocukların, evliliğin sonlanmasına ve artık birlikte yaşamayacak olmalarına rağmen, anne ve babalarının yine onların ebeveynleri olacağını bilmeye ihtiyaçları vardır. Uzun süren çocuğa kimin bakacağı tartışmaları veya çocuğa bir tarafı seçme konusunda baskı yapılması çocuk için zedeleyici olabilir ve boşanmanın verdiği zararı arttırabilir.
Anne-babanın çocuklarının iyiliği için ve geleceği konusunda uyumlu olmaları ve bunu devam ettirmeleri önemlidir. Eğer çocuklar endişe belirtileri gösterirse profesyonel yardım da alınması yapılacak en doğru hareketlerdendir.
Uzm Psikolog. E. Selin Ucal
Empatia Psikoterapi ve Kişisel Gelişim Merkezi
3 Haziran 2010 Perşembe
ÇOCUĞUMUN KİŞİLİĞİ ACABA NASIL OLACAK?
ÇOCUĞUMUN KİŞİLİĞİ ACABA NASIL OLACAK?
Çocuk yetiştirme de amaç sağlıklı kişilik oluşturmaktır. Kişilik, bir insanın duygu ve davranış özelliklerinin bileşimi olarak tanımlanır. Her kişi çevresine uyum sağlamak için kendine özgü ve oldukça tutarlı tepkiler geliştirir. Kişinin kendi eğilimlerine ve dış koşullara uygun düşen tepki ve davranışlarının tümü onu başkalarından ayırır.
Kişiliğin temelleri ilk beş altı yıl içinde atılır. Her çocuk eninde sonunda kendine özgü bir kişilik geliştirir. Ancak bu kişiliğin dengeli ve uyumlu olabilmesi, gelişim basamaklarının yıpranmadan aşılmasına bağlıdır.
Kişilik, kalıtımsal niteliklerle çevrenin sürekli etkileşimi sonucu biçimlenir. Çocuğun kimi davranışı ve tepkileri ana babadan destek görür, kimisi de engeller. Çocuk kendisine kolay gelen ve amacına ulaştıran tutum ve davranışları benimser. Böylece çevre koşullarıyla kendi isteklerini uzlaştıran tepkiler aracılığı ile çevreye uyum sağlar. Ancak değişik tepkilerden hangisinin daha iyi sonuç verdiğini deneme ve yanılmalarla bulacaktır.
Çevre etkisiyle değişmeye uğramayan pek az kalıtımsal özellik vardır. Aslında doğa vergisi olan zeka bile çevre etkisiyle ya gelişir ya da körelir. Ancak zeka gelişimine oranla kişiliğin oluşmasında çevre etkenleri daha ağır basar.
Öyle ruhsal nitelikler vardır ki çekirdekleri insan yapısında var olsa bile eğitimle büyük değişmelere uğrar. Örneğin korku doğal bir tepkidir. Ama bir çocuğun aşırı korkak ya da yürekli olması yetişmesine bağlıdır. Kıskançlık, yalancılık, çalma ,savurganlık,düzenlilik, temizlik,pislik ,tutumluluk,savurganlık gibi daha pek çok özellik hep eğitimin ürünleridir.
Saldırganlık insan doğasında vardır. Ancak insanın çok saldırgan olmasını ya da ince, duygulu bir kişi olarak yetişmesini eğitim belirler. Kuruntular, kaygılar, önyargılar, beğeniler, inançlar, tutkular, erdemler, töreler ahlak değerleri ve görgü kuralları da eğitimle kazanılır. Tat alma, işitme, koklama gibi duyular bile eğitimle büyük değişikliğe uğrayabilir.
Kişiliğin oluşması büyük ölçüde çevresel etkenlere bağlı olsa da eğitimin etkisi sınırsız değildir. Her çocuk ana baba ya da eğitimcilerin elinde hamur gibi yoğrulup istenen kalıba sokulamaz. Her çocuğun yapısının ve eğiliminin değişik olduğunu göz önünde tutan ana ve babalar çocuğu belli bir kalıba sokmaya çalışmazlar. Çocuğa aykırı gelen zorlamalardan kaçınır, esnek bir yaklaşımla, doğal eğilimlerini olumlu yönden geliştirmeye çalışırlar. Çocuktaki yapısal özellikler, anne ve baba tutumuyla büyük ölçüde çatışmazsa, kişilik ayrı yönde gelişse de ruh sağlığı bozulmaz.
Çocuğun yetiştirilmesi her şeyden önce temel ruhsal gereksinimlerinin karşılanmasına bağlıdır. Bunlar üç ana başlık altında toplanabilir: Sevgi, Disiplin ve Özgürlük. Bu üç ana gereksinim birbiriyle sıkı sıkıya ilintilidir. Daha doğrusu birlikte karşılanırlar. Tartışma kolaylığı bakımından sevgi ve disiplin konusu ayrı ayrı ele alınacaktır.
Çocuğun bu temel gereksinimleri birbiriyle kaynaşmış da olsa gelişme basamaklarında biri veya öteki karşılık taşır. Örneğin, süt çocukluğu döneminde sevgi gereksinimi ön sırayı alır . Bu basamakta özgürlük ve disiplinden söz edilmez. Oysa ileri yaşlarda çocuğun özgür olma gereksinimi artar; bununla birlikte disiplin verme gereği ortaya çıkar. Ancak sevgi gereksinimi azalmadan sürer gider. Olsa olsa çağlara göre değişir.
Çocuk sevgi ve disiplini uyuşan ve anlaşan ana babadan edinirse en sağlıklı yolda gelişir. Başka bir deyişle bu gereksinimlerin düzenli olarak doyurulması çocukta güven duygusu yaratır.
Çocuk yetiştirmeyi bir dizi kurallar ve yöntemler olarak düşünmek de yanılmalara neden olur. Çocuğun kişiliği kendisine örnek aldığı erişkinlerle kurduğu sürekli ilişkilerden çıkan bir sonuçtur. Yani yöntemler ve tutumlardan önce , örnek alınan erişkinlerin kişilikleri belirler. İşin güçlüğü de buradan kaynaklanmaktadır. Belli yöntemler uygulamakla çocuğun sağlıklı yetişmesi gerçekleşseydi her ana baba çocuğunu en iyi biçimde yetiştirebilirdi. Oysa uygulamada alına sonuçlar çok ayrılık göstermektedir. Bu da her ana babanın sevgi ve disiplin anlayışının bir olmayışından ileri gelir. Çünkü çocuk yetiştirmek, yemek kitabına göre yemek pişirmeye benzemez.
Çocuk yetiştirme de amaç sağlıklı kişilik oluşturmaktır. Kişilik, bir insanın duygu ve davranış özelliklerinin bileşimi olarak tanımlanır. Her kişi çevresine uyum sağlamak için kendine özgü ve oldukça tutarlı tepkiler geliştirir. Kişinin kendi eğilimlerine ve dış koşullara uygun düşen tepki ve davranışlarının tümü onu başkalarından ayırır.
Kişiliğin temelleri ilk beş altı yıl içinde atılır. Her çocuk eninde sonunda kendine özgü bir kişilik geliştirir. Ancak bu kişiliğin dengeli ve uyumlu olabilmesi, gelişim basamaklarının yıpranmadan aşılmasına bağlıdır.
Kişilik, kalıtımsal niteliklerle çevrenin sürekli etkileşimi sonucu biçimlenir. Çocuğun kimi davranışı ve tepkileri ana babadan destek görür, kimisi de engeller. Çocuk kendisine kolay gelen ve amacına ulaştıran tutum ve davranışları benimser. Böylece çevre koşullarıyla kendi isteklerini uzlaştıran tepkiler aracılığı ile çevreye uyum sağlar. Ancak değişik tepkilerden hangisinin daha iyi sonuç verdiğini deneme ve yanılmalarla bulacaktır.
Çevre etkisiyle değişmeye uğramayan pek az kalıtımsal özellik vardır. Aslında doğa vergisi olan zeka bile çevre etkisiyle ya gelişir ya da körelir. Ancak zeka gelişimine oranla kişiliğin oluşmasında çevre etkenleri daha ağır basar.
Öyle ruhsal nitelikler vardır ki çekirdekleri insan yapısında var olsa bile eğitimle büyük değişmelere uğrar. Örneğin korku doğal bir tepkidir. Ama bir çocuğun aşırı korkak ya da yürekli olması yetişmesine bağlıdır. Kıskançlık, yalancılık, çalma ,savurganlık,düzenlilik, temizlik,pislik ,tutumluluk,savurganlık gibi daha pek çok özellik hep eğitimin ürünleridir.
Saldırganlık insan doğasında vardır. Ancak insanın çok saldırgan olmasını ya da ince, duygulu bir kişi olarak yetişmesini eğitim belirler. Kuruntular, kaygılar, önyargılar, beğeniler, inançlar, tutkular, erdemler, töreler ahlak değerleri ve görgü kuralları da eğitimle kazanılır. Tat alma, işitme, koklama gibi duyular bile eğitimle büyük değişikliğe uğrayabilir.
Kişiliğin oluşması büyük ölçüde çevresel etkenlere bağlı olsa da eğitimin etkisi sınırsız değildir. Her çocuk ana baba ya da eğitimcilerin elinde hamur gibi yoğrulup istenen kalıba sokulamaz. Her çocuğun yapısının ve eğiliminin değişik olduğunu göz önünde tutan ana ve babalar çocuğu belli bir kalıba sokmaya çalışmazlar. Çocuğa aykırı gelen zorlamalardan kaçınır, esnek bir yaklaşımla, doğal eğilimlerini olumlu yönden geliştirmeye çalışırlar. Çocuktaki yapısal özellikler, anne ve baba tutumuyla büyük ölçüde çatışmazsa, kişilik ayrı yönde gelişse de ruh sağlığı bozulmaz.
Çocuğun yetiştirilmesi her şeyden önce temel ruhsal gereksinimlerinin karşılanmasına bağlıdır. Bunlar üç ana başlık altında toplanabilir: Sevgi, Disiplin ve Özgürlük. Bu üç ana gereksinim birbiriyle sıkı sıkıya ilintilidir. Daha doğrusu birlikte karşılanırlar. Tartışma kolaylığı bakımından sevgi ve disiplin konusu ayrı ayrı ele alınacaktır.
Çocuğun bu temel gereksinimleri birbiriyle kaynaşmış da olsa gelişme basamaklarında biri veya öteki karşılık taşır. Örneğin, süt çocukluğu döneminde sevgi gereksinimi ön sırayı alır . Bu basamakta özgürlük ve disiplinden söz edilmez. Oysa ileri yaşlarda çocuğun özgür olma gereksinimi artar; bununla birlikte disiplin verme gereği ortaya çıkar. Ancak sevgi gereksinimi azalmadan sürer gider. Olsa olsa çağlara göre değişir.
Çocuk sevgi ve disiplini uyuşan ve anlaşan ana babadan edinirse en sağlıklı yolda gelişir. Başka bir deyişle bu gereksinimlerin düzenli olarak doyurulması çocukta güven duygusu yaratır.
Çocuk yetiştirmeyi bir dizi kurallar ve yöntemler olarak düşünmek de yanılmalara neden olur. Çocuğun kişiliği kendisine örnek aldığı erişkinlerle kurduğu sürekli ilişkilerden çıkan bir sonuçtur. Yani yöntemler ve tutumlardan önce , örnek alınan erişkinlerin kişilikleri belirler. İşin güçlüğü de buradan kaynaklanmaktadır. Belli yöntemler uygulamakla çocuğun sağlıklı yetişmesi gerçekleşseydi her ana baba çocuğunu en iyi biçimde yetiştirebilirdi. Oysa uygulamada alına sonuçlar çok ayrılık göstermektedir. Bu da her ana babanın sevgi ve disiplin anlayışının bir olmayışından ileri gelir. Çünkü çocuk yetiştirmek, yemek kitabına göre yemek pişirmeye benzemez.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)